My blue valentine, 2014

Paulina PENC – artystka audiowizualna, wokalistka jazzowo- eksperymentalna. 

Urodzona w Częstochowie, zamieszkała w Warszawie. 

Ukończyła warszawską ASP na Wydziale Sztuki Mediów w Pracowni Leona Tarasewicza. Dyplom obroniła z wyróżnieniem, studiowała na Uniwersytecie Fryderyka Chopina w ramach specjalizacji międzyuczelnianej.  W swoich obrazach mówi m.in. o przemianach kulturowych, zaburzeniach osobowościowych związanych ze światem wirtualnym i sztuczną inteligencją. „Dziś semantyka języka cybernetyki określa ludzkie emocje. Człowiek jest determinowany posiadanym oprogramowaniem, co może generować większe ryzyko błędu w jego codziennym działaniu” – twierdzi. W jej twórczości dominują wątki feministyczne, pojawiają się też elementy popkultury i duchowości. Artystka, dzięki swojej subwersywnej postawie sprawnie miksuje ze sobą symbole polityczne, religijne i kulturowe. Jako wokalistka jazzowo- eksperymentalna, podważa tradycyjnie pojmowane dzieło muzyczne z jego zamkniętą formą i określoną notacją. Kluczowymi elementami jej wokalu są: jazz, ambient, soul, funk, groove, ethno, wokal eksperymentalny, japońskie gagaku, diddle, noise. Rozmywając jednak granice pomiędzy technikami wokalnymi i odwołując się do własnej pamięci emocjonalnej, artystka śpiewa swoim własnym stylem pozostającym bez precedensu. Posiada czterooktawową skalę głosu. Paulina występuje na festiwalach, oraz tworzy swoje instalacje dźwiękowe do przestrzeni galeryjnych. Razem z Krystianem Batyjewskim współtworzą duet „Stardust and the water”. Artystka tworzy videoart, wizualizacje sceniczne, pisze teksty. Jak sama podkreśla, dla niej w sztuce istotne jest przemycanie wielości znaczeń, posługiwanie się kodami, mieszanie na pozór nie przystających do siebie światów. Jej obraz i dźwięk są jazzujące, nieokiełznane nie dające zamknąć się w żadnych ramach. 

Paulina jest artystką niezwykle aktywną, wystawiała już w Londynie, Warszawie, kreuje muzykę z wieloma istotnymi osobowościami, tworzyła performance z wokalem eksperymentalnym dla Grzegorza Kowalskiego, prekursora sztuki krytycznej w Polsce. Wystawiała swoją sztukę również w Paryżu, Londynie,  pojawiło się o niej kilka publikacji, m.in. w madryckim LetraBrick i nowojorskich magazynach internetowych poświęconych sztuce, Laureatka open-call „Visual Spa”, Matosek-Niezgoda, Błękitny Wieżowiec, Warszawa 2017. Jest aktywną działaczką na rzecz równych praw człowieka, współżałożycielka grupy Surwiwalek i współautorka manifestu „Surwiwalki”.