Kuchcik okrętowy, ok. 1936 r.

Holenderski rzeźbiarz. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Rotterdamie, w Ecole des Beaux Arts w Paryżu i pracowni Émile Antoine Bourdelle`a, pomocnika Auguste`a Rodina. Pracował w brązie, kamieniu, drewnie, ceramice, terakocie i gipsie. Tworzył pomniki, fontanny, dekoracje na budynkach publicznych, a także na statkach pasażerskich, akty i portrety.

Wystrój polskiego transatlantyku  M/S "Batory", który wypłynął ze stoczni we włoskim Trieście 21 kwietnia 1936 roku, był wynikiem świadomych założeń politycznych. W czasopiśmie AS nr 26 w artykule "Architektura Transatlantyków" z 28 czerwca 1936 r.  czytamy: "Armatorom polskim zależało, aby w jak najszerszych granicach w budowie i ozdobieniu okrętu zaznaczył się twórczy geniusz polski. W tym celu komisja nadzorcza wyłoniła Podkomisję artystyczną, złożoną z prof. Tadeusza Pruszkowskiego, prof. Wojciecha Jastrzębskiego, prof. Dra inż. Lesława Brukalskiego. Architekturę wewnętrzną wykonała pracownia architektoniczna pod kierunkiem Stanisława Brukalskiego i Lecha Niemojewskiego. Tkaniny i przedmioty artystyczne wykonała firma "Ład" w Warszawie, pod kierow. Prof. Jastrzębskiego, rzeźby - prof. Wojciech Breyer, Alfons Karny, Antoni Kenar, Stanisław Ostrowski i inni. W dziale malarskim figurują m.in. nazwiska Wacława Borowskiego, Juliana Fałata, Zofji Stryjeńskiej i Wacława Żaboklickiego. Graficy polscy wystąpili niemal w komplecie. Wnętrza kabin okrętowych ozdobiono najcenniejszemi okazami naszej grafiki. Uposażenie artystyczne jest dowodem wielkiej dojrzałości współczesnych artystów polskich, mogących sprostać najbardziej rafinowanym wymaganiom artystycznym."


Jedną z czołowych artystek zatrudnionych do dekorowania wnętrz "Batorego" (oraz bliźniaczego transatlantyku "Piłsudski"), była najwybitniejsza artysta polska XX-lecia międzywojennego, Zofia Stryjeńska. Stworzyła ona m.in. słynne panneau dekoracyjne w salonie oraz cykl obrazów w sali bankietowej "Batorego". Prezentowana w katalogu rzeźba według projektu Stryjeńskiej jest unikatowym obiektem, który zachował się z bogatego wystroju wnętrza transatlantyku. Rzeźba przedstawiająca kuchcika okrętowego wisiała pierwotnie w recepcji "Batorego". Była zaprojektowana specjalnie do jego narożnika. 


Ostatnia podróż "Batorego" przed wojną, rozpoczęta 24 sierpnia 1939 roku (rejs z Gdyni do Nowego Jorku) zakończyła się pomyślnie. Transatlantyk otrzymał eskortę amerykańską i dopłynął do celu 5 września, otrzymując miano "szczęśliwego statku". Podczas II wojny światowej został zaadoptowany na potrzeby działań wojennych, a w 1971 roku  wyruszył w ostatni rejs do stoczni w Hongkongu gdzie został zezłomowany.