PORTRET KONSTANTEGO LUDWIKA PLATERA, XIX w.

Konstanty Ludwik Plater (Broel-Plater) h. własnego (1722-1778), starosta inflancki, kasztelan trocki. Syn Jana Ludwika i Rozalii z Brzostowskich, po śmierci braci został jedynym męskim spadkobiercą rodziny. Od r. 1738 występował na sejmikach inflanckich jako główny rzecznik rodziny. W sierpniu t. r. obrano go tam posłem na sejm warszawski. Na sejmie grodzieńskim 1744 r. wszedł w skład sądów sejmowych, zaś podczas sejmu warszawskiego 1746 r. (zawsze z mandatem inflanckim) należał do litewskiej deputacji opracowującej projekt aukcji skarbu. Zwaśniony z podkomorzym inflanckim Janem Borchem o pierwszeństwo na sejmikach dyneburskich, w początkach 1746 r. pogodził się z nim za mediacją kanclerza Andrzeja Załuskiego i podkanclerzego Michała Czartoryskiego. W zamian za rezygnację z przywodzenia sejmikom inflanckim pieczętarze obiecali Platerowi pisarstwo litewskie, które otrzymał 26 XI t. r.
Zarówno dygnitaria, jak przede wszystkim zawarty w r. 1744 związek małżeński z Augustą Ogińską, córką woj. wileńskiego Józefa, wprowadziły Platera w krąg magnaterii litewskiej. W r. 1754 został marszałkiem Trybunału Litewskiego. Nagrodą za marszałkostwo był - obok kasztelanii połockiej - otrzymany jeszcze w r. 1754 Order Orła Białego. Plater był w dobrych stosunkach z Radziwiłłam, lecz nie opuścił Czartoryskich także po ich rozejściu się z dworem. W październiku 1756 wobec perspektywy wkroczenia do Polski wojsk rosyjskich czuwał nad tworzeniem dla nich w Inflantach magazynów z prowiantem. W styczniu 1757 anonsował w Petersburgu przez S. Poniatowskiego gotowość dostarczenia furażu i żywności dla wkraczającej do Polski armii S. F. Apraksina. W r. 1758 odbierał od tegoż feldmarszałka przyznany przez Elżbietę Order Aleksandra Newskiego. Dn. 18 V 1758 P. dostał województwo mścisławskie.
Zamysł Augusta III, by w Kurlandii osadzić królewicza Karola, otworzył przed Platerm, który w tym księstwie miał zarówno posesje, jak koneksje wśród szlachty, możliwość szczególnego przysłużenia się dworowi. W listopadzie 1758 r. podpisał uchwałę rady senatu, która uznawała wakans tronu kurlandzkiego i rekomendowała doń Karola. W marcu t. r. był przy Karolu odbywającym wjazd do Kurlandii, zaś latem pośredniczył w Mitawie w ugodzie nowego władcy z tamtejszą szlachtą, która niechętna była królewiczow. Jako nagrodę wojewoda mścisławski zawczasu zapewniał sobie u Jerzego Mniszcha pierwszą wakującą chorągiew litewską (koronną posiadał prawdopodobnie najpóźniej od końca t. r.).
Podczas sejmu konwokacyjnego 1764 r. Plater wchodził w skład deputacji do układania paktów konwentów oraz do komisji przeprowadzającej rozliczenia ze spadkobiercami byłych podskarbich. Podpisał całość uchwał tego sejmu, który odebrał mu nadzieje na podkanclerstwo, ogólnikowo tylko rekomendując go do łask przyszłego króla. Oddanie głosu na Stanisława Augusta (z województwem mścisławskim) nie poprawiło sytuacji Platera. Instrukcje sejmików, inspirowanych przez «familię», zalecały rekomendowanie go do łask królewskich, ale o podkanclerstwie nie było mowy.
W czasach stanisławowskich Plater nie odgrywał znaczniejszej roli. Dn. 25 III 1770 P. dostał kasztelanię trocką po Tadeuszu Ogińskim. Obcy ideologii barskiej, w październiku 1771 niepokoił się perspektywą sekwestru dóbr hetmana Michała Kazimierza Ogińskiego, gdyż od półtora roku trzymał w zastawie za 800 000 złp. jego Bieszenkiewicze (woj. połockie). Dobra te w r. 1772 rząd rosyjski zasekwestrował. Gdy w wyniku pierwszego rozbioru dobra inflanckie Platera znalazły się za kordonem, kasztelan - wyjednawszy dwumiesięczną zwłokę - zdecydował się dla ochrony stanu posiadania złożyć Katarzynie przysięgę wierności i we wrześniu 1772 zapowiadał to królowi. W r. 1774 P. uzyskał od Marii Teresy dziedziczny tytuł hrabiowski.