TWARZE, 1959

Po śmierci ojca artysty na początku II wojny Peter Keil wraz z matką przedostał się do Berlina Wschodniego. Tutaj w miejscowej bibliotece podziwiał katalogi ekspresjonistów i Picassa, którego styl kopiował w swoich wczesnych pracach. Pierwszym nauczycielem i mentorem artysty był Otto Nagel, którego spotkał w 1954 roku. W 1956 roku rozpoczął naukę w Berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych, tutaj spotkał Georga Baselitza, Rainera Fettinga, Markusa Lupertza i Eugena Schonebecka oraz zaprzyjaźnił się z Salome i Joachimem Schmettau, to w tym środowisku ukształtowała się jego wrażliwość artystyczna. Po roku 1961 artysta związał się z awangardowym ruchem "Neue Wilde", w którym znany był pod przydomkiem "Wildman of Berlin". Na początku lat 60-tych podczas pobytu na Majorce malarz poznał Juana Miro, który wkrótce stał się jego przyjacielem. Wywarł on wpływ na jego rozumienie koloru i rytmu w malarstwie oraz pomógł mu wykształcić bardziej "surowy", neoekspresjonistyczny styl malowania. Artysta przez pewien czas mieszkał w Paryżu i Londynie, obecnie dzieli czas pomiędzy życie w Berlinie, górach Bawarii i na Florydzie.
Peter Keil bohaterami swoich obrazów czyni ludzi z półświatka, których spotyka podczas swoich nocnych wędrówek po mieście. Są to złodzieje, alkoholicy, prostytutki, narkomani, artyści i zwykli przechodnie. Za pomocą intensywnych, czystych barw tworzy ich ekspresyjne wizerunki, w których zawiera się cała barwność charakteru portretowanej osoby. Malarstwo to przyciąga wzrok, nie pozwala pozostać obojętnym wobec tego, co oglądamy, powstało ono z silnych emocji i silne emocje ewokuje.