Przed domem

Urodził się w 1885 r w Warszawie, Zginął rozstrzelany w warszawskim getcie.
Urodził się w szanowanej, spolonizowanej rodzinie żydowskiej inteligencji. Jego żona zaś, Bronisława, była siostrą poety Ludwika Markusa (Louisa Marcoussisa). Rysunku i malarstwa uczył się początkowo w Warszawie u Zofii Stankiewicz, Adolfa Edwarda Hersteina i Miłosza Kotarbińskiego. Studia w krakowskiej ASP u J. Mehoffera i w ASP w Monachium oraz w pracowni Hersteina w Berlinie. Od 1911 roku na stałe osiedlił się w Paryżu, tam związał się ze środowiskiem École de Paris. W okresie 1914 - 1924 mieszkał w Krakowie i Warszawie, eksponując swe prace na wystawach sztuki polskiej w kraju i za granicą. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich i Polskiego Towarzystwa Artystyczno - Literackiego w Paryżu, Grup „Pięciu” i współzałożycielem „Rytmu”.Wystawiał w Polsce i zagranicą, brał udział w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych, Tuileries. Od 1922 r mieszkał w Paryżu utrzymując trwałe związki z Polską. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu, współzałożyciel grupy Rytm. Dużo wystawiał w dwudziestoleciu międzywojennym, także jako reprezentant sztuki polskiej m.in.: Sztokholm 1929, Bruksela 1929, Pittsburgh 1931, Moskwa 1933. Znany i uznany portrecista stworzył galerię polskiej elity artystycznej i intelektualnej, malował pejzaże, akty, inspirowane sztuką renesansu, manieryzmu i baroku. U schyłku życia, w tragicznych warunkach getta warszawskiego, tworzył rysunki dokumentujące tragiczny los Żydów.
Malarz, rysownik.
Malarstwo olejne stanowi największą i najważniejszą część jego dorobku. W jego sztuce brak gwałtownych przewrotów. Cenił dzieła dawnych mistrzów, nie ulegał nowoczesnym trendom, nie należał do awangardy sztuki. Jego twórczość bliska jest międzynarodowej sztuce kręgu École de Paris, z którym był związany. Najbliższy był mu realizm, choć nie w naturalistycznej czy idealistycznej odmianie. Pozostał wierny tradycyjnym, ulubionym tematom: portretowi, pejzażowi, martwej naturze, aktowi. Odkrywając malarstwo Paula Cezanne’a, a także impresjonistów i postimpresjonistów, umiał połączyć nowoczesną formę z przywiązaniem do wielkiej tradycji malarstwa europejskiego. Udało mu się stworzyć indywidualny, rozpoznawalny styl, pełen ekspresji i poczucia humoru.