Autoportret, 1952

reprodukowany: Roman Opałka, Katalog wczesnych prac, Warszawa 1998, s. 30
Jeden z największych polskich artystów współczesnych. Sławę przyniosły mu "obrazy liczone". Zanim jednak doszedł do tej monumentalnej koncepcji prowadził poszukiwania w wielu dziedzinach plastyki - z dużym powodzeniem zajmował się rysunkiem, malarstwem, rzeźbą, medalierstwem, oraz ilustracją książkową i plakatem.
"Obrazy Opałki z lat akademii - najczęściej portrety i martwe natury - wykazywały swobodę opanowania realistycznego warsztatu malarskiego. Oparte na tradycjach niedawnej przeszłości - malowane były szerokimi pociągnięciami pędzla, pewnie i efektownie. Jeszcze po ukończeniu studiów, do roku 1958, a nawet 1959, nie zarzucił artysta przedstawieniowych ujęć, tworząc z upodobaniem bezpretensjonalne, wirtuozerskie obrazy i szkice. Cechowała je prostota i lekkość, trafna synteza ruchu i charakterystyki psychologicznej; dzięki zaś skrótowej, czasem geometryzowanej linii konturu - monumentalizacja. W rysunkach posługiwał się najczęściej czarnym tuszem, łącząc niekiedy szeroką kreskę obrysu ze swobodnie rzuconym akcentem koloru". (B. Kowalska, Roman Opałka, s. 11)