Cisza, 1977 r.

"Artystycznym powodem wzmagającym skupienie u Otręby jest to, że niemal całkowicie opanowuje on proces twórczy. Czyni to zarówno od strony tworzywa, jak i jego opracowania. Nie korzysta mianowicie z gotowego materiału typu deski, linoleum czy blachy miedziorytniczej. Artysta ten uprawia bowiem gipsoryt. Sam odlewa płytę gipsową, utwardza ją, a następnie pokrywa czarnym tuszem chińskim. Na tak przygotowanej powierzchni powstaje rysunek przy pomocy wielokrotnego rylca (dający charakterystyczne efekty). W tym miejscu Otręba zwraca uwagę na to, że biel rysunku w gipsie na tle czarnego tuszu pozwala mu, już na tym wstępnym etapie, kontrolować kompozycję. Teraz, po nałożeniu farby drukarskiej, przystępuje do odbijania gipsorytu na papier. To z kolei czyni za pomocą wcierania farby kostką drukarską. Jak więc widzimy, proces ten całkowicie pochłania artystę. Nie jest jedynie zabiegiem czysto technicznym. W odniesieniu do grafik Otręby znajduje on całkowicie odzwierciedlenie w obrazie. Nakładają się w nim: ślad gipsu, ślad rylca, ślad ręki artysty oraz jego wizualna medytacja. (...) W grafikach Otręby nieobecne są namacalne związki z rzeczami naszego codziennego lub niecodziennego świata. Jest natomiast liryczna bądź dramatyczna konstrukcja, subtelna gra bieli, czerni i szarości uzyskana przez zróżnicowane zagęszczenie i rozrzedzenie równoległych linii. Oglądając te gipsoryty, odnosimy wrażenie zastosowania jakby artystycznego mechanizmu - powtarzania się w każdej pracy "grzebieniastych" struktur liniowych. (...) W swej poetyce Otręba nawiązuje do nurtu konstruktywizmu. Ascetyczny w swoim wyrazie, ten nurt sztuki poszukiwał przez swoich twórców form uniwersalnych, kosmicznych, odwołując się przy tym nie tylko do "ekonomii" i architektoniki obrazu, lecz często również do wartości muzycznych, mistycznych lub wprost do absolutu (Mondrian, Malewicz, a w Polsce Strzemiński). Mimo to prace Otręby uwalniają się od surowej powagi konstruktywistów. Swoimi tytułami i wyrafinowaną subtelnością form artysta sugeruje nam inny, ważny wymiar swej twórczości. Jest nim metafora "Ciszy", a dokładniej: "Prywatna strefa ciszy." Jest w niej zawarta tęsknota za jakąś podstawową harmonią i tym, co zbliża nas do powtarzalnego, a mimo to przecież, wcale nie nudnego rytmu natury. "Cisza", bez której żaden "dźwięk" nie byłby możliwy. Podstawowe środki, jakimi dysponuje artysta w swoich grafikach to linia, czerń i biel oraz prostota układów kompozycyjnych. Jak te proste środki można pobudzić do życia w obrazie, jak budować nimi niepowtarzalny klimat i charakter plastyczny, niech powiedzą o tym same prace." (Antoni Szoska, Kraków - magazyn kulturalny, 3/15, 1987).


Studiował w ASP w Krakowie. Dyplom otrzymał w 1959 r. W latach 1966-67 był stypendystą Pratt Institute w Nowym Jorku. Zajmuje się grafiką warsztatową oraz różnymi formami użytkowej. Nagrody m.in.: 8 I nagród w konkursie krakowskim na najlepszą grafikę miesiąca, nagroda specjalna na III Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie, nagroda główna na III Triennale Rysunku we Wrocławiu, medal "Złotego Grona" w Zielonej Górze. Obecnie uczy w ASP w Krakowie.