Głowa nr 7, 2018

Uczeń Tadeusza Dominka, lecz po studiach, gdy został na uczelni, przez wiele lat pracował jako asystent u Jacka Sienickiego. I wydaje się, że ten właśnie malarz wywarł większy wpływ na twórczość Ryszarda Sekuła. Mając do czynienia z orficznym abstakcjonizmem Dominika oraz z egzystencjalną figuracją Sienickiego, Sekuła wybrał ten drugi nurt malarstwa. Zawsze bliski oszczędnym, wyrazistym, materialnym znakom figuralnym , malowanym w stonowanych gamach kolorystycznych, ewoluował od znaku bezgłowych, lalkowo-manekinowych torsów, poprzez bezkształtne kadłuby ułożone szeregowo w czymś przypominającym doły, pudełka czy jamy, do torsów posiadających głowy, osadzonych w pustce, wyalienowanych, zupełnie bezkontekstowych. Jest malarzem związanym pokoleniowo (generacja debiutująca w połowie lat 70.) z nurtem późnej neofiguracji. Wydaje się, że na jego twórczość znaczny wpływ wywarła znajomość z tragiczne zmarłym nauczycielem z liceum - wybitnym malarzem Zbigniewem Tymoszewskim. Urodzony w 1948 roku w Piastowie, koło Warszawy, w latach 1970-1975 studiował na Malarstwie w ASP w Warszawie. Od wielu lat prowadzi pracownię rysunku oraz jest kierownikiem katedry rysunku na Malarstwie. Przez dwie kadencje, w latach 2005-2012, był dziekanem Wydziału Malarstwa.