Przypadek w grze 8 x 8, 1979 r.

Ryszard Winiarski w roku 1959 ukończył Politechnikę Warszawską, uzyskując tytuł inżyniera mechaniki. Tematem jego pracy dyplomowej był przekaźnik hydrauliczno-pneumatyczny. Ta ciekawostka wiele zdradza na temat złożoności jego życiowych doświadczeń, ktore wpłynęły na niezwykle oryginalną artystyczną osobowość Winiarskiego. Sztuka, na rowni z zainteresowaniem naukami ścisłymi, od zawsze znajdowała się w kręgu fascynacji artysty. Od 1958 roku, rownolegle do edukacji na Politechnice, uczęszczał jako wolny słuchacz na Akademię Sztuk Pięknych. Rok po uzyskaniu tytułu inżyniera zdecydował się na podjęcie studiow na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP, kontynuował rownolegle pracę na stanowisku dyrektora technicznego w małej fabryce uszczelek "Stelmos". Prowadzone wowczas na Akademii przez prof. Mieczysława Porębskiego seminarium, dotyczące związkow między nauką i sztuką, wpłynęło na własne poszukiwania artystyczne Winiarskiego, ktore zaowocowały teoretyczną pracą dyplomową "Zdarzenie - informacja - obraz", w ktorej po raz pierwszy sformułował problem będący w przyszłości tematem całej jego tworczości oraz zrealizował pierwsze prace z serii "Proby wizualnej reprezentacji rozkładow statystycznych". W swej dysertacji magisterskiej przedstawił teorię programowania obrazow, a prace wykonane według tych założeń zaprezentował w 1966 roku na jednej z najważniejszych imprez polskiej awangardy - Sympozjum Artystow Plastykow i Naukowcow w Puławach, gdzie otrzymał pierwszą nagrodę. Naczelną zasadą jego koncepcji było odrzucenie oceny estetycznej, zademonstrowany na obrazie proces w założeniu posiadać miał większą wagę niż efekt finalny. Jego niezwykle oryginalna i dojrzała koncepcja przełożenia nauk ścisłych na język plastyczny i przekroczenia pojęcia funkcji tradycyjnie pojmowanego dzieła sztuki zbiegła się w czasie z poszukiwaniami innych artystow, ktorych tworczość mieściła się ramach sztuki konceptualnej. Pejzaż intelektualny lat 60. sprzyjał ukształtowaniu się programu artysty. W całym kraju rozpowszechniły się galerie o postępowych tematach wystaw, a także inne miejsca, gdzie zacięcie dyskutowano o problemach nowej sztuki, ktorej charakterystyczną cechą miało być tworzenie jej teoretycznych, konceptualnych podstaw. W zmiennym świecie niepewnych, relatywizowanych wartości matematyka stanowiła dla Winiarskiego ostoję jego sztuki, racjonalną metodę opisu rzeczywistości. Jednak mimo znaczącej roli przypadku, aleatoryki, proby są także zapisem indywidualnego przesłania artysty, jego rozważań na temat znaczenia zbiegu okoliczności, odwiecznego pytania o determinizm i indeterminizm w życiu człowieka. We wszystkich swoich założeniach artystycznych, także konstrukcjach rzeźbiarskich realizowanych w przestrzeni miejskiej, Winiarski kierował się tymi samymi ideami, ktore zapoczątkowały cykl prob wizualnej prezentacji rozkładow statystycznych w 1965. Dopiero w latach 80. - jak sam przyznał - wzbogacił swoją tworczość o pewien ładunek emocjonalny. Nigdy jednak nie zrezygnował z metody, ktora stanowiła wyjątkową w sztuce polskiej syntezę ścisłego programu i przypadku.

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).