Ryby, około 1936 r.

Profesor i kierownik Katedry Malarstwa, a następnie dziekan Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Rektor PWSSP w Łodzi, dziekan i prodziekan PWSSP w Gdańsku. Dyrektor Instytutu Pedagogiczno-Artystycznego. Członek ZPAP. Założyciel "Grupy Toruńskiej".

Grafikę i malarstwo studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod kierunkiem m.in. Teodora Axentowicza, Ignacego Pieńkowskiego, Władysława Jarockiego, a następnie we Włoszech i w filii krakowskiej ASP w Paryżu u Józefa Pankiewicza. Wśród osiągnięć Stanisława Borysowskiego wymienić można choćby udział w wystawie sztuki polskiej w Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, Międzynarodowej Wystawie Malarstwa organizowanej przez Carnegie Institute w Pittsburgu, XIX Biennale w Wenecji (1934), Międzynarodowej wystawie sztuki i techniki w życiu współczesnym w Paryżu (1937), czy zdobycie srebrnego medalu na Światowej Wystawie w Nowym Jorku (1939). Uczestniczył w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Wraz z Tymonem Niesiołowskim i Bronisławem Jamonttem należy do tych twórców, inspiratorów i patronów, którzy zadecydowali o kształcie toruńskiego środowiska artystycznego. Prowadząc od 1945 roku ponad czterdziestoletnią działalność dydaktyczną na uczelniach artystycznych w Toruniu, Łodzi i w Gdańsku wywarł silny wpływ na kolejne pokolenia grafików i malarzy.