12 XI 70, 1970 r.

Przemiany, jakie zachodzą w malarstwie Fijałkowskiego, skupiają się głównie na stopniowym odchodzeniu od formy wprost, zbyt dosłownie aluzyjnej. Malarz tak wspominał czas namysłu nad tego rodzaju potrzebą: "Coraz śmielej starałem się dochodzić do formy nie narzucającej jednej interpretacji, lecz pozostawiającej widzowi pełną swobodę sięgania do jego własnego świata nieuświadomionych lub przygłuszonych prawdziwych treści jego osobowości. Starałem się i staram się nadal stworzyć formę, która jest tylko początkiem kreowania przez widza dzieła, za każdym razem w innej postaci...".
Tak artysta mówi o otwarciu się widza na jego obrazy: "Jeśli ktoś jest otwarty i chętny do odbioru nowych rzeczy, to moja twórczość może do niego trafić. Człowiek, u którego nie ma gotowości przyjęcia czegoś nowego, jest ślepy; nic nie zobaczy. Ponieważ to, co widzi, nie odpowiada temu, co chce widzieć, więc jego zdaniem jest to albo złe, albo bez znaczenia. Tymczasem istotna jest pokora wobec duchowego wymiaru obrazu. Ja chcę tylko otwierać możliwości na nowy wymiar życia duchowego."