19 VIII 73, 1973 r.

"Fijałkowski często odwołuje się do symboliki najprostszej: czterech elementów - ziemi, powietrza, wody, ognia. Każdy z tych elementów niesie - jak wiemy - różne uzupełniające się wzajemnie napięcia: ciężar lub lotność, zmienność lub stałość, radość uspokojenia lub uniesienie przygody, uległość lub agresję. Nie trzeba przedłużać tej listy przeciwieństw, zwłaszcza że po każdym takim nazwaniu, wyliczeniu - czujemy, iż niepotrzebnie upraszczamy ten świat. Niewiele w końcu wyjaśnia to, że studnia jest symbolem erotycznym i starym symbolem tajemnicy. I że wpada w nią ogień - pierwiastek męski, symbol żywiołu. Wydaje się, że sztuka Fijałkowskiego źle znosi przerost komentarza; symbolika służy raczej do spotęgowania dynamiki niż do tego, by znajdować satysfakcję w odgadywaniu znaczeń. Tajemnica leży tutaj, jak się wydaje, w połączeniu sprzeczności, w tym, że inwencja formalna zostaje w ostentacyjny sposób powściągnięta: i w tym zwłaszcza, że erudycja [nawet erudycja filozoficzna, którą wyczuwamy w sztuce Fijałkowskiego] - świadomie przybiera postać naiwną, samą naiwnością się broni. Byłaby to więc lekcja moralna"
Andrzej Osęka, Metafizyczne, melancholijne, żartobliwe, "Kultura" 18 lutego 1973, s. 4