7 września 83

Stanisław Fijałkowski w latach 1946-1951 studiował w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem W. Strzemińskiego, S. Wegnera i L. Tyrowicza. Po ukończeniu studiów został profesorem tej uczelni. Zajmuje się głównie malarstwem sztalugowym i grafiką. Fijałkowski inspirował się pracami K. Malewicza, surrealistów oraz Wassily Kandinsky`ego, którego rozprawę "öber das Geistige in der Kunst" przełożył w 1997 roku na polski. Większość jego obrazów i grafik stanowią surowe kompozycje o jednolitym tle. W początkowym okresie twórczości nawiązywał do doświadczeń impresjonizmu, w końcu lat 50. przeżył fascynację informelem. Przemiany, jakie zachodzą w jego malarstwie, skupiają się głównie na stopniowym odchodzeniu od formy wprost, zbyt dosłownej. Tworzył prace, które wykorzystują sugestie "przedmiotowe" i odnoszą się np. do ikonografii chrześcijańskiej. Artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1969 roku i na Biennale w Wenecji w 1972 roku. W roku 1977 wyróżniono go Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1990 r. uhonorowany został prestiżową Nagrodą im. Jana Cybisa.