Przedwiośnie na Podhalu

W pejzażach Stanisława Kamockiego, pochodzących z pierwszych lat XX wieku, dostrzec można wpływ symbolizmu jednego z jego nauczycieli, wybitnego malarza Jana Stanisławskiego. Powstające wtedy obrazy posiadają specyficznie bogatą paletę zieleni, błękitów, fioletów i przełamanych bieli, malowane zaś są szerokimi pociągnięciami gęstej farby. Ukazywane przez Kamockiego widoki Podhala, Krakowa, Wołynia czy Spisza to skromne wycinki - stogi siana, wiejskie chałupy i łany zbóż, przepełnione fascynacją naturą. Z czasem, w drugiej połowie dekady, około 1907 roku, Kamocki zaczął monumentalizować krajobraz, jednocześnie syntetyzując formy budowane inną, dynamiczniejszą już plamą barwną. Wtedy też Kamocki zaczyna tworzyć pod wpływem japońskich drzeworytów, skąd zaczerpnął jakże charakterystyczny motyw dla swojej twórczości - motyw rozłożystego drzewa, które znajduje się na pierwszym planie, przesłaniając resztę kompozycji, jak w obrazie "Motyw z Radziszowa" z 1907 roku.
Choć eksploruje motyw rozłożystych gałęzi drzew, nie mógł więc obraz "Przedwiośnie na Podhalu" powstać później niż w pierwszych latach XX wieku, kiedy artysta - tuż po studiach w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych - odbywał podróże artystyczne po Francji, Włoszech, Niemczech i Szwajcarii. Obraz Kamockiego wydaje się być doskonale przemyślaną kompozycją, dostrzeżoną przez artystę w zwyczajnej, wiejskiej rzeczywistości Podhala. Tym, co urzeka i fascynuje, jest temperatura palety barwnej, zawierająca się w kontrastach światłocieniowych. Mistrzowskie opanowanie koloru i pieczołowite "kadrowanie" kompozycji pozwoliło Kamockiemu, zdawałoby się, bez wysiłku stworzyć iluzję przestrzeni w tym cichym, acz radosnym krajobrazie podhalańskiego przedwiośnia.


W 1891 r. ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem F. Cynka, J. Unierzyskiego, L. Wyczółkowskiego, J. Malczewskiego i J. Stanisławskiego. Dzięki stypendium kontynuował naukę w Paryżu. Odwiedził również Włochy, Niemcy i Szwajcarię. W 1919 r. objął katedrę pejzażu na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jako pedagog kontynuował program Stanisławskiego prowadząc szkołę pejzażową. Właśnie od Stanisławskiego przejął umiłowanie przyrody, wrażliwość obserwacji, uczuciowy stosunek do krajobrazu wsi polskiej. Stąd często pojawiające się w jego malarstwie motywy: łany zboża, zagony ziemniaków, stogi siana, drzewa, dworki, wiejskie kościółki oglądane w różnych porach roku. Tematów tych szukał wędrując po wsiach Podola, Wołynia, Spisza, a szczególnie ziemi podkrakowskiej i podhalańskiej. Obrazy malował w plenerze. W pierwszym okresie twórczości (1900-15) malował gęstą pastą olejną, którą nakładał obficie, uzyskując efekt konkretnej materialnej powierzchni malarskiej. Operował przy tym niezbyt szeroką gamą barwną. W krajobrazach letnich stosował ciężkie zielenie o niezbyt silnym napięciu walorowym. Posługiwał się na ogół barwami lokalnymi i pozostawał wierny przedmiotowi. W późniejszym okresie farba kładziona była pobieżnie, szerokimi pociągnięciami pędzla, nadając obrazom matową powierzchnię. Należał m.in do ugrupowań artystycznych TAP Sztuka, wiedeńskiej Secesji, ZPAP, TZSP.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.