STANOWISKO OBSERWATORA II

W latach 1891-1900 studiował w krakowskiej Akademii pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego, Jana Stanisławskiego, Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Józefa Unierzyskiego. Naukę uzupełnił w Paryżu w okresie 1901-1902. W 1904/1905 i 1911 odbył podróże artystyczne do Włoch, gdzie powrócił jeszcze w 1924. Zwiedził też galerie muzealne w Niemczech i Szwajcarii. W 1908 podjął pracę pedagogiczną w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet M. Niedzielskiej. W okresie 1915-1918 służył w szeregach I Brygady Legionów Polskich. Od 1919 roku kierował katedrą pejzażu w macierzystej akademii, gdzie w 1937 został mianowany profesorem zwyczajnym. Sztuki pejzażowej nauczał ponadto w Zakopanem, gdzie na Harendzie prowadził kursy malarstwa. W czasie II wojny światowej - po zamknięciu przez hitlerowców w 1940 roku krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych - wykładał w Städtische Handwerker- und Kunstgewerbeschule. W 1942 roku objął stanowisko profesora w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej w Zakopanem. Mieszkał i pracował w Krakowie. Należał do wielu stowarzyszeń artystycznych, m.in. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", Polskiej Sztuki Stosowanej, Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 1911-1918 należał do Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession. Swoje prace prezentował na wystawach w kraju - w TZSP w Warszawie (od 1899, w 1917 wystawa indywidualna), krakowskim TPSP (wystawy indywidualne w 1920 i 1935), w Zakopanem, Gorzowie, Sopocie - oraz za granicą - m.in. w Wiedniu, Budapeszcie, Wenecji, Berlinie, Pradze, Moskwie, Brukseli i Nowym Jorku.
Malował, zwykle w plenerze, pejzaże z Podola, Wołynia, Spiszu, Orawy, przede wszystkim jednak z Podhala i okolic Krakowa. Były to widoki wsi, kościółki, sady, kwitnące słoneczniki, łany zbóż, stogi, świadczące o wrażliwości obserwacji i uczuciowym stosunku do natury, odznaczające się pewną dekoracyjnością i mało zróżnicowaną gamą barwną. Zajmował się również litografią.
Prezentowana kompozycja to widok na drzewo, do którego przybite zostały szczeble, a w koronie umieszczone jest siedzisko. Sposób prowadzenia kreski w partiach nieba i koronie drzew sugeruje wiatr, nadając dynamiki kompozycji.