We wsi (Wola Radziszowska)

Technika malarska Stanisława Kamockiego odznacza się szerokimi, pełnymi ekspresji pociągnięciami pędzla. Malarz stosował bogatą gamę nasyconych barw, którą ograniczył w późniejszym okresie- ogólnie odznaczającym się skłonnością do redukcji liczby i zakresu używanych środków. Obrazy twórcy są interesujące ze względu na fakturę, którą kształtował przy użyciu dużej ilości farby. Prezentowana praca to w sensie formalnym studium wyglądu drzew widzianych pod światło - zajmujące, ponieważ przy takim oświetleniu można obserwować wygląd konturów przedmiotów. Zjawisko to interesowało artystów należących do tzw. szkoły Stanisławskiego. Stanisława Kamockiego - obok Stefana Filipkiewicza i Stanisława Czajkowskiego -uważa za najwybitniejszego kontynuatora symbolistycznej formuły pejzażu stworzonej przez Stanisławskiego. Był też ulubionym uczniem swojego nauczyciela i kontynuatorem zwyczajów wprowadzonych przez mistrza. Organizował wyjazdy plenerowe, których nie praktykowano przed objęciem posady rektora przez Juliana Fałata (1893). Kamocki jeździł ze swoimi studentami do Radziszowa i Krościenka, a także na Podole, Wołyń, Spisz i Orawę.

W 1891 roku ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Floriana Cynka, Józefa Unierzyskiego, Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. Dzięki stypendium kontynuował naukę w Paryżu. Odwiedził również Włochy, Niemcy i Szwajcarię. W 1919 roku objął katedrę pejzażu na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jako pedagog kontynuował program Stanisławskiego, organizując plenery pejzażowe. Właśnie od Stanisławskiego przejął umiłowanie przyrody, wrażliwość obserwacji, uczuciowy stosunek do krajobrazu wsi polskiej. Stąd często pojawiające się w jego malarstwie motywy: łany zboża, zagony ziemniaków, stogi siana, drzewa, dworki, wiejskie kościółki oglądane w różnych porach roku. Tematów tych szukał wędrując po wsiach Podola, Wołynia, Spisza, a szczególnie ziemi podkrakowskiej i podhalańskiej. Obrazy malował w plenerze. W pierwszym okresie twórczości (1900-15) malował gęstą pastą olejną, którą nakładał obficie, uzyskując efekt konkretnej materialnej powierzchni malarskiej. Operował przy tym niezbyt szeroką gamą barwną. W krajobrazach letnich stosował ciężkie zielenie o niezbyt silnym napięciu walorowym. Posługiwał się na ogół barwami lokalnymi i pozostawał wierny przedmiotowi. W późniejszym okresie farba kładziona była pobieżnie, szerokimi pociągnięciami pędzla, nadając obrazom matową powierzchnię. Należał m.in do ugrupowań artystycznych "Sztuka", wiedeńskiej Secesji oraz Związku Polskich Artystów Plastyków i Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.