Widok z Gubałówki

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska

Stanisław Kamocki, należący do prestiżowego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, wzorem Jana Stanisławskiego rozwinął uczuciowy stosunek do natury i wrażliwość na detal, choć, przeciwnie do praktyki mistrza, częściej sięgał po większe formaty płócien. Artysta szczególnie chętnie malował tereny podkrakowskie i krajobrazy tatrzańskie, czego przykładem jest prezentowana na aukcji praca. Obraz ukazuje jeden z piękniejszych widoków zakopiańskich – jest to rozległa panorama Tatr widziana z perspektywy Gubałówki. Widz podziwia dalekie pasma górskie oddane pewnymi pociągnięciami pędzla. Warto zwrócić uwagę na obrany przez artystę punkt obserwacyjny, który ukazuje królewski Giewont, jednakże spomiędzy trzech drzew iglastych, które tworzą rytmiczną linię podziału. Kompozycję charakteryzuje również niezbyt szeroka gama barwna, w której niewątpliwie góruje lubiana przez artystę ciężka zieleń. Stanisław Kamocki, będąc uczniem Jana Stanisławskiego, podchodził do terenów podhalańskich z dużym sentymentem. To właśnie tam wyjeżdżał z zawsze życzliwym profesorem w plener, opuszczając „zatęchłe” progi krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W Zakopanem na Harendzie prowadził Kamocki kursy pejzażowe; sam utrzymywał pracownię w Zakopanem. W domu na Kasprusiach gromadził przedmioty sztuki ludowej. Z miastem związał się definitywnie podczas okupacji, ucząc malarstwa w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej.

W 1891 roku ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Floriana Cynka, Józefa Unierzyskiego, Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. Dzięki stypendium kontynuował naukę w Paryżu. Odwiedził również Włochy, Niemcy i Szwajcarię. W 1919 roku objął katedrę pejzażu na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jako pedagog kontynuował program Stanisławskiego, organizując plenery pejzażowe. Właśnie od Stanisławskiego przejął umiłowanie przyrody, wrażliwość obserwacji, uczuciowy stosunek do krajobrazu wsi polskiej. Stąd często pojawiające się w jego malarstwie motywy: łany zboża, zagony ziemniaków, stogi siana, drzewa, dworki, wiejskie kościółki oglądane w różnych porach roku. Tematów tych szukał wędrując po wsiach Podola, Wołynia, Spisza, a szczególnie ziemi podkrakowskiej i podhalańskiej. Obrazy malował w plenerze. W pierwszym okresie twórczości (1900-15) malował gęstą pastą olejną, którą nakładał obficie, uzyskując efekt konkretnej materialnej powierzchni malarskiej. Operował przy tym niezbyt szeroką gamą barwną. W krajobrazach letnich stosował ciężkie zielenie o niezbyt silnym napięciu walorowym. Posługiwał się na ogół barwami lokalnymi i pozostawał wierny przedmiotowi. W późniejszym okresie farba kładziona była pobieżnie, szerokimi pociągnięciami pędzla, nadając obrazom matową powierzchnię. Należał m.in do ugrupowań artystycznych "Sztuka", wiedeńskiej Secesji oraz Związku Polskich Artystów Plastyków i Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.