Sowa uszata, 1913 r.

Od 1908 roku uczęszczał na wydział architektury w Berliner Bauakademie, na Wydział Filologiczny Friedrich-Wilhelm-Universität oraz równolegle na botanikę i zoologię. Nie ukończył jednak żadnego fakultetu. Należał do Towarzystwa Tomasza Zana i do Grupy Narodowej. Utrzymywał ożywione kontakty ze środowiskiem skupionym wokół czasopisma "Die Aktion" i "Der Sturm", w których publikował swoje pierwsze prace plastyczne. Rozpoczęte kolejne studia w 1911 roku w Berliner Kunstakademie przerwała I wojna światowa. Został wcielony do niemieckiej armii i wysłany do Wielkopolski. W 1918 roku wyjechał do Berlina, gdzie w 1922 roku założył grupę "Progressive", wystawiającą swoje prace w Düsseldorfie, Akwizgranie, Amsterdamie, Chicago i Moskwie. Do 1933 roku współpracował z czasopismem "a-z". W tamtym okresie swojej twórczości odchodził już od ekspresjonizmu w stronę kubizmu i konstruktywizmu. W 1917 w Poznaniu, lecząc odniesione rany, poznał Jerzego Hulewicza, który zakłądał wówczas czasopismo "Zdrój". Na jego łamach Kubicki zamieszczał swoje drzeworyty, wiersze, tłumaczenia tekstów i wypowiedzi programowe. Wraz z redaktorem naczelnym poznańskiego czasopisma oraz z Władysławem Skotarkiem, Stefanem Szmają, Janem Jerzym Wronieckim, Augustem Zamoyskim i swoją żoną Małgorzatą Kubicką założył ekspresjonizującą grupę "Bunt". Brał udział we wszystkich wystawach tej grupy: w Berlinie (1918), Düsseldorfie, Poznaniu, Krakowie (wrazz formistami) i we Lwowie (lata 1919-20). Wraz z żoną, graficzką, malarką i poetką, od 1916 roku utrzymywał kontakty z wydawcą awangardowego berlińskiego czasopisma "Die Aktion" i galerii o tej samej nazwie. Około 1917 roku zainicjowali oni kontakty wystawiennicze i wydawnicze polskich i niemieckich ekspresjonistów. Kubicki jako jeden z siedmiu twórców z Polski i jedyny przedstawiciel grupy Bunt 1919-20 wystawiał swe prace w najsłynniejszej galerii awangardy "Der Sturm" i publikując jednocześnie swe grafiki w czasopiśmie Herwartha Waldena. W 1933 roku przeprowadził się z Berlina do Poznania. Przed wybuchem II wojny światowej starał się o wyjazd do ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Porzucił malarstwo na rzecz poezji i literatury. W czasie wojny pomagał Armii Krajowej. W czasie okupacji niemieckiej związał się z polskim ruchem oporu, działając jako kurier do ambasady Mandżurii w Berlinie. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, prawdopodobnie z rąk Gestapo.