Portret kobiety

Prezentowany obraz Stanisława Lentza pochodzi z okresu, kiedy artysta rezygnował ze scen rodzajowych typowych dla malarstwa monachijskiego na rzecz malowania postaci ludzkich i tematyki realistycznej, związanej z miejskim życiem. W tym czasie widać też niewielki wpływ nurtu kolorystycznego. W latach 90-tych XIX wieku to właśnie malarstwo portretowe było głównym obszarem zainteresowań artysty, doprowadziło do wypracowania przez Lentza unikalnego stylu i doskonałości w ukazywaniu portretowanych osób (za wizerunek Adolfa Święcickiego z 1894 roku został odznaczony srebrnym medalem na wystawie sztuki współczesnej we Lwowie).Tworzone wówczas portrety męskie i rzadziej kobiece, umieszczane początkowo były na tle pejzażu. Artysta potrafił perfekcyjnie oddać charakterystykę modeli, zwracając również uwagę na ich cechy psychiczne. Jak pisze A. Melbechowska-Luty "posługiwał się bezbłędnie opanowaną techniką, syntetyzował formę, eliminując z obrazów wszelkie zbędne szczegóły, swobodnie różnicował układy kompozycyjne. Jego płótna malowane najczęściej szerokimi pociągnięciami pędzla, o gęstej i nasyconej materii, utrzymane są na ogół w ciemnej, monochromatycznej tonacji (brązy, czernie, szarości, ciemne zielenie), rozjaśnionej w partiach twarzy, rak i fragmentów ubioru". W tym czasie przedstawiał też wizerunki warszawskich Żydów (np. "Żyd przekupień") i po raz pierwszy zwrócił się w kierunku tematyki proletariackiej ("W kuźni"). W późniejszym okresie artysta inspirował się w swojej twórczości malarstwem holenderskim XVII wieku. Lentz tworzył również wiele karykatur portretowych. "Portret kobiety" wykonany w brązach, zieleniach i żółciach jest przykładem mistrzostwa i niezwykłego talentu artysty.