Portret mężczyzny

Stanisław Lentz studiował malarstwo w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Feliksa Szynalewskiego i Izydora Jabłońskiego. Po powrocie do Warszawy uczył się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. Następnie w Monachium pod okiem Aleksandra Wagnera i Gyuli Benczura. W latach 1884-1887 uczył się w AcadŽmie Julian w Paryżu. W 1887 roku powrócił do Warszawy i rozpoczął współpracę jako ilustrator z "Kłosami", "Tygodnikiem Ilustrowanym" i "Kurierem Codziennym". Wiele podróżował m.in. do Berlina, Madrytu, Paryża, Holandii i Normandii. W 1909 roku został profesorem malarstwa i dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1888 roku był rzeczywistym członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1908 został członkiem i prezesem ugrupowania "Odłam" oraz członkiem grupy "Zero". W 1910 roku został członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W czasie działania Legionów i nadziejami na niepodległość w jego malarstwie pojawiły się postacie polskich żołnierzy i sceny wojskowe. Początki samodzielnej twórczości artystycznej malarza cechowały przez bardzo długi czas niezdecydowanie, nieskrystalizowanie, niepewność poszukiwań własnej drogi. Wczesne sceny rodzajowe, malowane przez Lentza w Paryżu i w pierwszych latach po powrocie do Polski, zdradzają całkowitą obcość wobec nowszych tendencji, koncentrując się na odtwarzaniu powierzchniowych i błahych przejawów życia. W dziełach powstałych w latach 1900-1915 twórczość Lentza osiąga swe szczyty, a główną dziedziną zainteresowań stał się portret. Powstały wówczas liczne, zwłaszcza męskie wizerunki przedstawicieli warszawskiej inteligencji, co przyniosło artyście sławę. Jego pozycję ugruntowały sukcesy i liczne nagrody na wystawach w kraju i za granicą. Nie przekraczając ram ciemnej, zazwyczaj monochromatycznej kolorystyki, opartej najczęściej na tonacji ciemnobrązowej lub na trójdźwięku - czerń ubrania, neutralne, na ogół szaro oliwkowe tło, biel koszuli, podążył malarz w kierunku śmiałej i syntetycznej budowy kształtu, eliminacji szczegółów i wydobyciu psychicznie pogłębionej charakterystyki człowieka. Osiągnął niezaprzeczalne mistrzostwo czego przykładem mogą być portrety Mieczysława Frenkla, Aleksandra Jabłonowskiego czy Kazimierza Kamińskiego. Liczne podróże do Holandii zaowocowały zainteresowaniem portretem zbiorowym, początkowo podwójnym, ujmującym konkretny moment w obcowaniu dwóch postaci. Rok 1914 i wybuch Pierwszej Wojny Światowej położył kres holenderskim wyjazdom, rozwijając tym samym zainteresowanie malarstwem kostiumowym, eksponującym stroje i akcesoria, grymasy i uśmiechy oraz przede wszystkim nowy koloryt obrazów i rezygnację z ciemnych barw.