CELINE - PORTRET MALARKI CELINY STYRYLSKIEJ-TARANCZEWSKIEJ, 1980

Monika Branicka pisze o artyście (Między negatywem i pozytywem. Wystawa malarstwa i desek drzeworytniczych): "Był także wielką indywidualnością krakowskiego pejzażu artystycznego. (...) Jak mało który artysta może poszczycić się obecnością swoich prac w takich miejscach jak Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Ze swoimi grafikami jeździł wszędzie, zdobywał najwyższe nagrody, należał do elitarnego ugrupowania XYLON, oraz grup Marg i Krąg, w Polsce jednak indywidualnie prawie nie wystawiał. (...) Jego kariera artystyczna zaczęła się malarstwem. Studiował u Z. Pronaszki, E. Eibischa i J. Fedkowicza na krakowskiej ASP. Jak na ironię, wyrosły z tradycji malarstwa kolorystycznego Wójtowicz zwrócił się ku grafice posługującej się jedynie czernią i bielą. Mówił: najbardziej lubię czerń i biel, czasem wprowadzam w grafiki czerwień, błękit, złoto, srebro, bo to moje ulubione kolory... Jest paradoksem, że pomimo, iż zawsze uważał się za malarza, największym jego osiągnięciem była grafika, którą traktował naprawdę poważnie. Toteż graficzne i malarskie dzieło Wójtowicza należy rozpatrywać absolutnie osobno. (...) Równie ważne jak koty w jego twórczości były kobiety (w naszej kulturze od tysięcy utożsamia się naturę kobiety i kota). Celina - jego muza i femme fatale - na obrazach jawi się jako kobieta drapieżna o agresywnej urodzie, mocno wymalowanych czerwonych ustach - kobieta wyzwolona. Znakomity portret Celina to obraz o wielkiej ekspresji, w którym słychać echa Ensora czy Van Dongena. Na Portrecie Celiny Styrylskiej-Taranczewskiej, biały pies przynosi jej czerwoną różę w pyszczku: symbol wierności i miłości?".