`Modlitwa w Ogrójcu - Pamięci Włodzimierza Wysockiego`, 1998 r.

Rodziński, poza malarstwem pejzażowym, jest identyfikowany nade wszystko ze scenami pasyjnymi (obszerny cykl Pieta; analogicznej tematyce artysta poświęcił wiele prac rysunkowych). Krytycy podkreślają zgodnie, że sięgał do tej tematyki znacznie wcześniej niż narodził się ruch kultury niezależnej, z którym malarz był później związany i często jest łączony. Tutaj, podobnie jak w pejzażach, oszczędnie użyte środki wyrazu podporządkowane są sensowi przedstawień. Deformacja postaci, skrótowość modelunku (Pieta, 1981) współgrają z surowością naturalnych kolorów. Malarz operuje formami szkicowymi, nie do końca określonymi, umowność strzępiastej plamy barwnej kojarzy się z poszukiwaniami Nicolasa de Staëla. Malarstwo Rodzińskiego jest jednak w inny sposób przesycone nastrojem boleści, a ponadto skupienia, co autor podkreśla zwężając tonację barwną. Bliżej mu do tradycji rodzimej - malarstwa "arsenałowców", zwłaszcza twórczości Jacka Sienickiego. W scenach chrystologicznych tonacja jest ciemniejsza niż w pejzażowych (płaszczyzna jest tu zamalowana gładko). Płótna Rodzińskiego to malarska refleksja poświęcona przemijaniu i śmierci, cierpieniu tych, którzy odchodzą i tych, którzy pozostali.
W 1963 ukończył krakowską ASP w pracowni E. Krchy. Jest profesorem ASP w Krakowie (od 1992 - rektorem). Maluje obrazy olejne, akwarele, gwasze, pastele; zajmuje się tematyką religijną, przede wszystkim pasyjną. Zajmuje się również krytyką sztuki, publikuje w "Tygodniku Powszechnym", a w 1999 r. wyszła jego książka "Sztuka na codzień i od święta". Wykonuje również prace rzeźbiarskie: cykl "Pieta". W 1985 r. był laureatem Nagrody Archidiecezji Warszawskiej, w 1988 r. nowojorskiej Fundacji im. A. Jurzykowskiego, w 1995 r. jego prace wystawiane były w Galerii Kordegarda w Warszawie.