`Wspomnienie nowosądeckie Tatrzańska 8`, 1993 r.

Pejzaże Rodzińskiego są bezludne, pozostają albo tylko miejscem egzystencji człowieka, albo jego śladem. Niekiedy ukazują jedynie naturę, częściej ów ślad - fragmenty skromnej wiejskiej architektury: samotna chałupa ("domy - fantomy barwne" - pisała Pollakówna) lub opuszczona stodółka dożywa swoich dni, zatopiona we mgle lub w rozciętej białą smugą burzowej poświacie szarobłękitnego nieba. W większości tego rodzaju kompozycji początkowo uwaga artysty zwrócona jest ku efektom fakturowym, z czasem odgrywają one coraz mniejszą rolę. Znamienne jest dla nich również to, że spod szerokich, niemal płaskich, warstw stłumionego koloru, prześwieca błysk światła zwiastującego nadzieję. To wrażenie wydaje się wspólne wielu widzom, którzy stają przed pejzażami Rodzińskiego.
W 1963 ukończył krakowską ASP w pracowni E. Krchy. Jest profesorem ASP w Krakowie (od 1992 - rektorem). Maluje obrazy olejne, akwarele, gwasze, pastele; zajmuje się tematyką religijną, przede wszystkim pasyjną. Zajmuje się również krytyką sztuki, publikuje w "Tygodniku Powszechnym", a w 1999 r. wyszła jego książka "Sztuka na codzień i od święta". Wykonuje również prace rzeźbiarskie: cykl "Pieta". W 1985 r. był laureatem Nagrody Archidiecezji Warszawskiej, w 1988 r. nowojorskiej Fundacji im. A. Jurzykowskiego, w 1995 r. jego prace wystawiane były w Galerii Kordegarda w Warszawie.