DOM WŚRÓD DRZEW, 1942

Studiował na Politechnice w Wiedniu na Wydziale Architektury (1913-1914), w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1919-1925), oraz u Józefa Pankiewicza w Paryżu (1929-30). Od roku 1932 był Członkiem grupy "K. P." i "Warsztatów Krakowskich". Wiele podróżował, między innymi po Francji (1921, 1929, 1932), Szwajcarii (1958), Belgii (1965). Uprawiał przede wszystkim malarstwo sztalugowe w różnych technikach (olej, tempera, akwarela, gwasz). Również w tematyce motywy obierał różnorodne. W twórczości artysty pojawia się zarówno pejzaż, martwa natura, jak i sceny rodzajowe, malarstwo ścienne (sgraffito, fresk), czy scenografia. W latach 1932-37 był współorganizatorem ZZPAP-u, członkiem redakcji, konsultantem, autorem artykułów w "Głosie Plastyków" (1932-37). Prowadził odczyty o sztuce w IPS; w latach 1937-39 wykładał w Liceum Krzemienieckim, zaś w czasie wojny prowadził konspiracyjne odczyty o sztuce i do roku 1945 nauczał rysunku w Liceum Plastycznym w Lublinie. W latach 1945-49 był profesorem malarstwa i rysunku WSSP w Poznaniu, 1949-65 profesorem zwyczajnym ASP w Warszawie, 1960-69 przewodniczącym Komisji Artystycznej TPSP. Do roku 1939 Szczepański działał i tworzył na terenie dzisiejszej Polski południowo-wschodniej. Być może wykonał około roku 1914 polichromie ścienne w kościele w Żołyni koło Łańcuta. Prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Muzeum Mazurskim w Olsztynie, Muzeum im. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Sztuki w Łodzi, zbiorach prywatnych w kraju oraz Belgii, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii i Holandii. (Jacek Kawałek, Stanisław Szczepański, /w:/ Malarstwo Polski południowo-wschodniej 1900-1980, Rzeszów 1982, s. 79, 80).