PEJZAŻ ZNAD JASIOŁDY, 1938

Malarz polski. Dzieciństwo spędził w Rosji i na ziemi łomżyńskiej. W latach 1912-14 mieszkał z rodziną na południu Francji, gdzie rozpoczął swoją działalność artystyczną - w roku 1914 w Cannes odbyła się jego pierwsza wystawa. Początkowo studiował medycynę i jednocześnie uczył się w prywatnej szkole malarstwa Stanisława Żukowskiego (działała w l. 1907-17). W roku 1918 rozpoczął studia w moskiewskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni profesora Malutina. Do Polski powrócił w roku 1921, zaś w roku następnym rozpoczął naukę w warszawskie SSP w pracowni prof. Tichego. Studiował również w Paryżu i Nicei. Wystawiał we Francji oraz w Moskwie, a od 1925 roku - regularnie brał udział w wystawach organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie; tam zdobywał liczne nagrody i wyróżnienia. W roku 1939 jego prace prezentowane były na wystawie w Nowym Jorku. Po II wojnie artysta początkowo osiadł we Francji, a następnie wyjechał do USA. Twórczość Domaradzkiego charakteryzuje się wyjątkową nastrojowością łączącą w sobie najlepsze tradycje pejzażystów polskich, rosyjskich i francuskich, a nade wszystko wyczuwalny jest w niej wpływ mistrza artysty - Stanisława Żukowskiego.