CCCLIX, 1976 r.

W końcu lat 50. Gierowski rozpoczął eksperymenty z linią, której nadał nowe, symboliczne znaczenie podziału płaszczyzny. Choć związek z teorią i sztuką Strzemińskiego można dostrzec w całej twórczości Gierowskiego, wprowadzenie linii podziału było absolutnym odejściem od koncepcji unizmu. Prezentowana kompozycja "CCCLIX", pochodząca z połowy lat 70., jest efektem nie tylko pracy z podzieloną płaszczyzną płótna, ale i samą linią, której Gierowski nadaje osobną materialność. Kompozycja płótna
jest uporządkowana przy pomocy gradacji barw dużych płaszczyzn koloru o odmiennych tonacjach. Różnokolorowe linie, które nieraz gwałtownie się urywają, lub stopniowo zanikają, zdają się przenikać powierzchnię pól barwnych obrazu. Rozwiązanie kolorystyczne jest niemalże iluzjonistyczne, co stanowiło nawiązanie do sztuki optycznej. Linie u Gierowskiego interpretowano jako odniesienie do fizyki, widziano w nich transpozycję wykresów fizycznych, wizerunku fal uderzeniowych, określenie granic pola
magnetycznego.
Jak określił Aleksander Wojciechowski, sztuka Gierowskiego to "abstrakcja autonomiczna". Trudno lepiej to ująć. Obecnie nazywany klasykiem polskiej nowoczesności, Stefan Gierowski rozpoczął swoją twórczości od malarstwa
figuratywnego, w którym zauważalny był wpływ postkubizmu i sztuki naiwnej. W drugiej połowie lat 50. na płótnach tego artysty zaczynają pojawiać się kompozycje abstrakcyjne, które do dnia dzisiejszego pozostaną jego głównym obszarem zainteresowania. Abstrakcje te, wtedy jeszcze inspirowane francuskim informelem, dominował czynnik intelektualny, przejawiający się w klarownej konstrukcji obrazu. Już wtedy czytelna była w obrazach Gierowskiego zainteresowanie problematyką światła, przestrzeni i ruchu. Wtedy też Gierowski rozpoczyna numerować swoje obrazy w systemie rzymskimi, zamiast nadawać im tytuły literackie.
Droga twórczości Stefana Gierowskiego oznaczona była poszukiwaniem nowej formuły obrazu malarskiego, pozbawionego przez twórcę wszystkich innych treści, poza tymi jakie niesie działanie koloru i figury. Pod koniec lat 50., kiedy pojawiła się seria srebrzysto-szarych płócien, krytycy wiązali poszukiwania Gierowskiego z teorią unizmu Władysława Strzemińskiego. W 1957 r. Julian Przyboś po obejrzeniu Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie, na której zobaczył pierwszą serię "Obrazów" Gierowskiego,
napisał: "Domyślam się, że Gierowski wyciągnął wnioski dla swojego malowania z wystawy Strzemińskiego. Znakomity Obraz XIII delikatnością kolorów i jednolitością wizji zbliża się do unizmu". Podobne zdanie mieli także Jerzy Stajuda, Stanisław Rodziński i Aleksander Wojciechowski. Wraz z rozpoczęciem kolejnej dekady, twórczość Gierowskiego coraz silniej charakteryzowała geometryzacja. Znika emocjonalność i intymność, a język wypowiedzi artystycznej drastycznie się upraszcza. Paleta barw została mocno zawężona - kolorystykę subordynują zaakcentowane krawędzie płótna. Niemalże unistyczna powierzchnia płótna zorganizowana była
subtelnymi rozwiązaniami kolorystycznymi. Lata 60. to już silne nawiązania do niezwykle popularnego w owym czasie nurtu op-art. Jednakowoż, podobieństwo to było czysto formalne i zewnętrzne i polegało przede wszystkim na gradacji walorowej i rytmice podziału pól płótna za pomocą linii. Obrazy Gierowskiego z tego okresu to dynamiczne
wizje wewnętrznej budowy obrazu organizowane rytmem linii prostych, kolistych lub eliptycznych, nakładających się na stopniowanie natężeń walorowych. Przestrzeń i linia traktowane są iluzyjnie. Kolor zaś stanowi sugestię przestrzeni. Artysta układa go w pasy o różnym nasyceniu barwy, kontrastując takie czynniki jak świetlistość i przestrzenność. Linie rysują strefy. W obrazach z lat 80. wraca porzucona niegdyś emocjonalność, która pojawia się przede wszystkim w stosunku do oddziaływania barwy. Sam
Gierowski zaś coraz silniej zaczął podkreślać duchowy i subiektywny aspekt swojej sztuki.
Przedstawiciel współczesnej awangardy malarskiej, studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Wojsława Mole. W 1949 zamieszkał w Warszawie. W latach 1956-61 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną przez Mariana Bogusza. Od roku 1962 do 1996 prowadził działalność dydaktyczną na warszawskiej AS P, gdzie w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w 1983 r. został wybrany na rektora-elekta. Władze stanu wojennego stanowczo odrzuciły tę kandydaturę. W latach 80. związany z kręgiem “kultury niezależnej". W 1980 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.