OBRAZ CCCXXV, przed 1976 r.

W latach 1945-48 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza,
a także historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1949 roku mieszka w Warszawie, gdzie współtworzył Galerię Krzywe Koło (1956-61) oraz uczył w ASP. Od 1957 roku konsekwentnie tworzy
numerowane obrazy abstrakcyjne (porusza w nich problem światła, ruchu i przestrzeni). Uczestnik licznych wystaw (między innymi Biennale Sztuki w Wenecji w 1968 roku). W 1980 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa. Jeden z najważniejszych twórców sztuki abstrakcyjnej w Polsce, nestor określany mianem „klasyka abstrakcji”.

Prezentowany obraz artysta namalował w okresie swojej twórczości podsumowującej poszukiwania
i eksperymenty z ubiegłego dziesięciolecia. „Ten okres poszukiwań oznaczał u Gierowskiego dążenie do rozwiązania problemu przestrzeni w sposób bardziej niż kiedykolwiek laboratoryjny, intelektualny, z wyzbyciem się wszelkich tęsknot do estetyzacji. Na stykach ze zróżnicowaną kolorystycznie wstęgą obrzeżenia jednobarwne pola kwadratów zdawały się uginać i uwypuklać zmieniając złudnie odcień barwy. Bożena Kowalska (B. Kowalska, Twórcy - postawy, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1981, s. 100)

Jednolite kolorystycznie centralne pole kwadratu obwiedzione zostało dwukolorową bordiurą, „ramą”.[..] W szerokiej wstędze obramienia nieuchwytnie i powoli narasta światło, a wówczas jednolity walorowo prostokąt wewnątrz - zdaje się zmierzchać w otoczeniu bieli i rozjarzać w kierunku ciemnienia „ramy”.
Bożena Kowalska [tamże, s.101]. Kompozycja dzieła jest prosta i oszczędna.