Obraz CXLVI, 1963 r.

Stefan Gierowski określił charakter i kierunek swojego malarstwa w latach 1955-56. Stało się to nieomal od razu, bez wyraźnych zapowiedzi i bez dłuższej, bardziej skomplikowanej ewolucji. Po prostu po kilku wcześniejszych pracach, które nie tak dawno zwróciły na siebie uwagę jasnością porządkowania zgeometryzowanej formy, świeżością i soczystością koloru, pogodnym, pełnym niefrasobliwej życzliwości dla świata nastrojem przedmiotowych aluzji - pojawiły się pierwsze jego `Obrazy`. Uderzała w nich pewność zajętej pozycji, czystość i konsekwencja przeprowadzenia malarskiego zamiaru, umiar i delikatność w traktowaniu malarskiego tworzywa. Nieobecność w tych `Obrazach` jakiegokolwiek przedmiotowego świata (bowiem łagodnych smug koloru, lokalnych rozjaśnień powierzchni, fakturowych obrzeżeń, a nawet grubo nakładanych `szwów`, po których w późniejszych rozwiązaniach pozostały zaledwie ślady - nie można było w żadnym wypadku traktować w wyodrębniony, przedmiotowy sposób, nawet w sensie abstrakcyjnego `motywu`) - nie była w tym malarstwie niczym szczególnym. Odczuwało się ją jako stan naturalny, właściwy i oczywisty. Gierowski stopniowo wygaszał początkową ostrość barw, zastępując je łagodnym mżeniem całej powierzchni płótna. Smugi farby przekształciły się w zaledwie dostrzegalne osady, rozjaśnienia zaczęły się zbliżać do prostokątnych granic całości. Zwrócono uwagę, że w malarstwie polskim raz już pojawiła się tendencja analogiczna - w `unizmie` Władysława Strzemińskiego. Jest to analogia jednak czysto zewnętrzna. Założeniem unizmu była absolutna jedność optyczna całej powierzchni, jednorodne wypełnienie jej izomorficzną fakturą, zniesienie kontrastu jako formalnej racji obrazu. Unizm Strzemińskiego był zwrócony przeciw tradycyjnemu pojmowaniu formy i funkcji malarstwa, prowadził, względnie miał prowadzić do likwidacji jego autonomicznego znaczenia. Gierowski przeprowadza swoją zasadę unizmu nie przeciw, ale za malarstwem. Wykazuje, że zachowuje ono swoje specyficzne znaczenie nawet wtedy, gdy jest samym tylko znikaniem (Mieczysław Porębski, Pożegnanie z krytyką, Kraków 1966, s. 69).

Przedstawiciel współczesnej awangardy malarskiej, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Wojsława Mole. W 1949 zamieszkał w Warszawie. W latach 1956-61 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną przez Mariana Bogusza. Od roku 1962 do 1996 prowadził działalność dydaktyczną na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w 1983 został wybrany na rektora-elekta. Władze stanu wojennego stanowczo odrzuciły tę kandydaturę. W latach 80. związany z kręgiem "kultury niezależnej". W 1980 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa.