Obraz DCX, 1990 r.

Nieczęsto pojawia się artysta o tak absolutnym `słuchu` malarskim, tak wrażliwy i wyczulony na wszelkie niuanse koloru - jak Stefan Gierowski. Nie będzie chyba przesadą, jeśli określę go jako ostatniego z rzędu naszych wielkich kolorystów - chociaż twórczości swej nie wiązał nigdy bezpośrednio z tym kierunkiem, grawitując stale w stronę sztuki intelektualnej. Wszystkie prace Gierowskiego, z wyjątkiem najwcześniejszych, noszą te same nazwy: Obrazy. W spisach katalogowych poszczególne tytuły różnią się tylko numeracją. A więc niezwykle konsekwentna stawka na obraz, na rozmalowaną powierzchnię płótna - więcej nawet: stawka na samą farbę olejną i fakturę. Unikając świadomie bliższych określeń treściowych daje artysta tym samym do zrozumienia, iż pragnie przemawiać tylko samym malarstwem. Samym kolorem i światłem. Wszelkie dodatkowe skojarzenia są już tylko sprawą osobistej wrażliwości i własnej interpretacji odbiorcy; nie leżą natomiast w intencjach artysty. Całą swą dwudziestoletnią twórczością udowodnił Gierowski, iż dawne pojęcie `pikturalizmu`, wywodzące się z estetyki impresjonistycznej - a więc należące już do zamkniętej epoki historycznej - przepoić można nowymi treściami. W dobie `sztuki pojęciowej`, w okresie wyraźnej technicyzacji plastyki z jednej strony, z drugiej zaś jej teatralizacji i widowiskowości - stanowisko to zasługuje na szczególny szacunek. Malarstwo Gierowskiego jest przede wszystkim sztuką przestrzeni. Czasem przestrzeń określają mgławice bieli, czerwieni, oranży czy błękitów. Czasem dynamizują ją smugi jasnego koloru kładzione w centralnej partii obrazu i kontrastujące z ciemnymi tonami tła (Obraz CLV, 1964). Niekiedy przestrzeń rozciąga się daleko poza granice blejtramu dzięki akcentom kolorystycznym położonym na samym skraju płótna. Zwielokrotniając w ten sposób skalę obrazu, stwarza Gierowski równocześnie iluzję monumentalizmu. Jest to ten sam rodzaj monumentalizmu, jaki dostrzegamy w niemal abstrakcyjnych pejzażach Seurata z Gravelines i jego dziełach marynistycznych z Grandcamp - monumentalizmu syntetycznego, pokazującego harmonijny, racjonalny i uporządkowany obraz świata (Aleksander Wojciechowski, Polskie Malarstwo współczesne, Warszawa 1977, s. 41-42).

Przedstawiciel współczesnej awangardy malarskiej, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Wojsława Mole. W 1949 zamieszkał w Warszawie. W latach 1956-61 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną przez Mariana Bogusza. Od roku 1962 do 1996 prowadził działalność dydaktyczną na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w 1983 został wybrany na rektora-elekta. Władze stanu wojennego stanowczo odrzuciły tę kandydaturę. W latach 80. związany z kręgiem "kultury niezależnej". W 1980 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa.