Obraz DCX, 1990

Studia artystyczne odbył w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Fedkowicza i Z. Pronaszki kształcąc się jednocześnie w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 r. zamieszkał w Warszawie. W 1955 r. prezentował swe prace na przełomowej dla polskiej sztuki powojennej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" zorganizowanej w warszawskim Arsenale. W 1961 r. Gierowski podjął pracę pedagogiczną na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP; w 1996 r. przeszedł na emeryturę. Spośród wielu wystaw indywidualnych twórcy do najważniejszych należą ekspozycje w krakowskiej Galerii Zderzak (1991), warszawskiej Galerii " Zachęta" ( 1992) oraz bytomskim Muzeum Górnośląskim (1998). Po okresie malarstwa figuratywnego, Gierowski konsekwentnie uprawia od 1957 r. sztukę abstrakcyjną wciąż zmieniając jej formułę i wciąż poszukując nowych środków wyrazu; artysta nie stosuje literackich bądź opisowych tytułów, nazywa swe prace "obrazami" i nadaje im numerację rzymską. W awangardowej warszawskiej Galerii Krzywe Koło odbyły się w 1957 i 1959 r. indywidualne wystawy Gierowskiego. Wielka retrospektywa jego twórczości miała miejsce dwa lata temu w Zachęcie; udowodniła ona, iż malarstwo artysty przekracza klarowne podziały i ustalone kategorie historii sztuki łącząc w sobie ekspresyjność i spontaniczność gestu znamienną dla abstrakcji typu informel ze spekulatywnością i intelektualizmem sztuki postkonstruktywistycznej. Jego wczesne obrazy wyróżniają się wyszukaną grą kolorów i zróżnicowanymi efektami fakturowymi, co pozwala widzieć w Gierowskim kontynuatora szkoły polskiego koloryzmu. W latach 60. dominować zaczęły w jego kompozycjach walorowe kontrasty i gradacje. W latach 70. artysta podjął analizę wzajemnego oddziaływania pól barwnych kontrastowo zderzonych lub rozbitych na plamy czystego pigmentu. Optyczny efekt wielobarwnej migotliwości uzyskał Gierowski w prezentowanym obrazie poprzez równomierne założenie całej płaszczyzny płótna drobnymi plamami czystych kolorów; błękit, czerwień i żółcień dopełnione czernią splatają się tu w jednorodną chromatyczna tkankę emanującą wewnętrzne światło.