Pejzaż, 1949 r.

Obraz jest jedną z najwcześniejszych prac Stefana Gierowskiego. Powstał w Krakowie, kiedy artysta tworzył kompozycje tematyczne i figuratywne, posługując się lekko zgeometryzowanymi formami i kontrastami barwnymi, osiągając dynamikę i ekspresję wyrazu. Gierowski w latach 1945-48 studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował także historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Wojsława Molè. W 1949 roku przeprowadził się do Warszawy - jego prace z tego okresu nie są znane szerokiej publiczności, co z pewnością związane jest z wprowadzeniem doktryny socrealistycznej, restrykcyjnie obowiązującej w Polsce w latach 1949-55.
Według Mieczysława Porębskiego Stefan Gierowski "określił charakter i kierunek swojego malarstwa w latach 1955-56. Stało się to nieomal od razu, bez wyraźnych zapowiedzi i bez dłuższej, bardziej skomplikowanej ewolucji. Po prostu po kilku wcześniejszych pracach, które nie tak dawno zwróciły na siebie uwagę jasnością porządkowania zgeometryzowanej formy, świeżością i soczystością koloru, pogodnym, pełnym niefrasobliwej życzliwości dla świata nastrojem przedmiotowych aluzji - pojawiły się jego pierwsze `Obrazy`" (Mieczysław Porębski, Stefan Gierowski, [w:] Pożegnanie z krytyką, Kraków 1966, s. 69).
Od czasu odwilży Gierowski systematycznie realizował awangardowe obrazy abstrakcyjne. Autentyczność prezentowanego obrazu została potwierdzona przez autora w 2003 roku.


Przedstawiciel współczesnej awangardy malarskiej, studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Wojsława Mole. W 1949 zamieszkał w Warszawie. W latach 1956-61 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną przez Mariana Bogusza. Od roku 1962 do 1996 prowadził działalność dydaktyczną na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa, a w 1983 został wybrany na rektora-elekta. Władze stanu wojennego stanowczo odrzuciły tę kandydaturę. W latach 80. związany z kręgiem "kultury niezależnej". W 1980 otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa.