Nokturn, 1904 r.

Popowski od początku swojej kariery dał się poznać jako zręczny pejzażysta. Wypracowana przez artystę formuła, której wybitnym przykładem jest monumentalny "Nokturn", oscylowała między realizmem a symbolistycznym pojmowaniem natury. Wczesny okres twórczości Popowskiego przypadł na przełom XIX i XX wieku, kiedy dawały o sobie znać tendencje młodopolskie. Zainteresowanie stanami pośrednimi: półmrokiem, świtaniem i zmierzchem, możemy w podobnym okresie znaleźć u plejady wybitnych artystów, m.in. Wyspiańskiego, Krzyżanowskiego, Stanisławskiego i Ruszczyca. Prezentowany "Nokturn" na tle innych młodopolskich pejzaży wydaje się jednak osobny. Indywidualność obrazu (czy w ogóle formuły stworzonej przez Popowskiego) wynika z fundamentu, na którym oparł on swoją sztukę. Dla artysty ważna była przede wszystkim tradycja polskiego realizmu: sztuka Chełmońskiego, Grottgera i Gierymskiego, w której malarstwo nokturnowe zajmowało poczesne miejsce. W obrazach Popowskiego widać dlatego emocjonalny stosunek do natury, wyrażający się przede wszystkim w ekspresywnym kształtowaniu kompozycji i wyborze kolorystyki silnie przemawiającej do widza.

Był malarzem, rysownikiem, krytykiem sztuki. Edukację malarską, rozpoczętą w warszawskiej Klasie Rysunkowej W. Gersona, kontynuował od 1889 roku, w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, studiował także w akademii monachijskiej. Od 1891 roku na stałe mieszkał w Warszawie. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie kilkakrotnie w ciągu roku wystawiał swoje prace. Ponadto był inicjatorem tak zwanych wystaw wiosennych w Salonie Artystycznym w Warszawie. Zasłynął przede wszystkim jako pejzażysta. Jego specjalnością były nastrojowe krajobrazy, malowane w różnych porach dnia i roku. Obrazy Popowskiego cieszyły się ogromnym powodzeniem na rynku sztuki i przed wojną znajdowały się w wielu prywatnych kolekcjach, zostały także zakupione za życia artysty do zbiorów Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Muzeum Narodowego w Krakowie.