Konie

Prezentowana praca powstała w latach 50. - dojrzałym okresie twórczości Stefana Wegnera, który będąc artystą nieustannie poszukującym nowych środków wyrazu, miał już wówczas za sobą doświadczenie zarówno sztuki akademickiej, rodzącej się po wojnie awangardy, jak i realizmu socjalistycznego. Okres ten cechuje się powrotem artysty do form figuratywnych, stylizacją zaczerpniętą z kubizmu oraz nawiązaniami do śmiałych kolorystycznie kompozycji fowistycznych. Kształty zbudowane są za pomocą zgeometryzowanych, radosnych w kolorycie, wyważonych plam barwnych. Przedstawiona w obrazie rzeczywistość zdradza kubistyczne widzenie świata, koncentrujące się na ujawnianiu strukturalnych cech rzeczywistości. W swoich kompozycjach podejmował wówczas Wegner swobodną tematykę, przedstawiając głównie zwierzęta - do najbardziej reprezentatywnych kompozycji tego okresu należą płótna "Koń nad wodą" i "Niebieska krowa".

Malarz, członek ZPAP studia artystyczne odbywał na krakowskiej ASP w latach 1922-27 pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Ignacego Pieńkowskiego, Józefa Pankiewicza, Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. W pierwszych pracach nawiązywał do impresjonizmu. Po studiach zamieszkał w Łodzi, gdzie zetknął się i zaprzyjaźnił z Władysławem Strzemińskim. Przejęty głęboko głoszoną przezeń ideą sztuki, która miała zrewolucjonizować świat i przeniknąć życie codzienne, stał się jednym z najbardziej gorliwych rzeczników myśli awangardowej. Wyszedł od zasad kubizmu, które studiował skrupulatnie. Zwracał uwagę na sposób budowy przestrzeni kubistycznej, na logikę przenikania płaszczyzn i zamykania napięć kierunkowych. Inne założenia realizował w nadmorskich pejzażach i martwych naturach. Odstąpił od geometryzacji na rzecz uzyskania pełnej syntezy wrażeń, rozmieszczając określone płynną, ciągłą linią motywy na tle unistycznej faktury, której był wierny przez lata.