W hołdzie dla Fra Angelico, lata 50.te XX w.

Był artystą obdarzonym wielką erudycją, w którego twórczości na pierwszy plan wysuwa się przede wszystkim indywidualność, wynikająca z syntezy przyswojonych tradycji. Malarz związany z Ecole de Paris, przedstawiciel środowiska artystów pochodzenia żydowskiego, przyjaźnił się z ówczesną śmietanką artystyczną Montparnassu, skupiającą członków ugrupowań fowistów, kubistów oraz wielu niezależnych twórców reprezentujących własny, bardzo charakterystyczny styl, takich jak na przykład Modigliani. Wielowątkowy język malarski wypracował między innymi na podstawie tradycji sztuki francuskiej XIX wieku, dzięki której podjął w swej twórczości problem zgłębiania światła i koloru (inspiracja Delacroix). Wśród kierunków mających najistotniejszy wpływ na styl Mondzaina wymienić należy również realizm (malarstwo Courbeta) oraz postimpresjonistyczne prace Cezanne`a i Gauguina, które wpłynęły znacząco na sposób konstruowania przez artystę perspektywy w obrazach i charakterystyczne budowanie form obwiedzionych wyraźnym konturem. Sam artysta wśród swoich inspiracji wymieniał klasyków malarstwa takich jak Rembrandt, Goya czy El Greco oraz mistrzów włoskiego renesansu, którym w swoich obrazach niejednokrotnie składał hołd. Prezentowana przez nas praca jest jednym z kilku przykładów takiego hommage. Intencjonalnie odrzucał awangardę w malarstwie i konsekwentnie dążył do wypracowania własnego języka wizualnego, pomógł mu w tym bez wątpienia wieloletni pobyt w Algierze i inspiracje orientalną sztuką wyabstrahowaną z narodowych tradycji. Hommage a Fra Angelico to wyraz zamiłowania artysty do czystych barw i podporządkowania kształtów subtelnym liniom. Podobnie jak czynił to w swoich obrazach wczesnorenesansowy klasyk, Mondzain podkreślił walory dekoracyjne przedstawienia, pozostając jednocześnie wiernym uproszczonej, zmonumentalizowanej formie.