B-168, 1964 r.

"Artysta jest dla mnie jest kimś, kto kreuje coś nowego, coś unikatowego. Efekt jest sumą doświadczenia, rozwijania narzędzi, którymi operujesz i idei. Każdy potrafi namalować koło, ale każdy artysta odnaleźć musi swoją indywidualną drogę. Nikt nie nauczy ciebie, jak to zrobić. Używam koła do kreowania własnego, niewidzianego przez nikogo wcześniej świata, mojego własnego uniwersum. Ta kreacja mnie ekscytuje. Za każdym razem chcę próbować czegoś innego, czegoś nowego. Niewielka zmiana może uczynić ogromną różnicę. Szczególnie teraz odnajduję niezwykle interesującym powracanie do dawnych idei i ich nową interpretację. Nawet jeśli wydaje się, że wykonuję bardzo niewielkie zmiany w każdej wariacji, mam poczucie, że każdy obraz jest unikatowy. Są jak moje dzieci - nie ma wśród nich dwóch identycznych. W Japonii mój ojciec był właścicielem warsztatu, w którym rzeźbiono kaplice. Ich kształt był wypracowywany i redefiniowany przez kolejne generacje. Wywarło to na mnie wielkie wrażenie. Niezwykle cenię japońską tradycję za respektowanie umiejętności i szanowanie rzemiosła. To jest również bardzo ważna część mojej pracy i osobowości".
Tadasuke Kuwayama

Twórczość Tadasky`ego, artysty pochodzenia japońskiego, stanowi wypadkową wpływu rodzimej tradycji hołubiącej harmonię wynikającą z symetrii figur geometrycznych i fascynacji nowojorskim środowiskiem artystycznym początku lat 60., zaczynającym wówczas eksperymenty z iluzją optyczną. Sam artysta zapytany o przynależność ruchu op-art odpowiada, że optyczne triki nigdy nie były tym, co w malarstwie interesowało go najbardziej - najwyższe wartości stanowią dla niego czystość, prostota i piękno. W swoich obrazach posługuje się kształtami wywiedzionymi z natury, jak sam mówi: "Koło jest (...) jedną z najbardziej powszechnych form otaczających człowieka, formą, od której nie ma ucieczki. Koło jest proste do zrozumienia, aby je docenić, nie potrzebujemy wyjaśnień". Najbardziej charakterystyczne dla Tadasky`ego są płótna wypełnione barwnymi, koncentrycznymi kręgami. Artysta używa tradycyjnych japońskich pędzli, nakładając cienką warstwę farby. Wszystkie linie wykreśla odręcznie, nie wykonując przy tym żadnych poprzedzających pracę szkiców koncepcyjnych. Zapełnianie płótna liniami i kolorem traktuje Tadasky jako formę kontemplacji. Dla niektórych odbiorców hipnotyzujące kompozycje artysty posiadają wymiar duchowy. Sam Tadasky patrzenie na swoje obrazy porównuje do wchodzenia do tradycyjnych świątyń shinto, w których konstrukcji dominuje prostota, symetria i formy geometryczne. Do japońskich świątyń shintoistycznych prowadzi najczęściej długa droga, poprzecinana wieloma wolno stojącymi bramami zbudowanymi z dwóch pionowych, lekko skośnych słupów i dwóch łączących je u góry belek poziomych połączonych bez użycia gwoździ. Bramy tworzą długie korytarze o powtarzalnym rytmie drewnianych słupów. Każde torii przed świątynią shinto symbolizuje wołanie do jednego z bogów idących naprzód pielgrzymów, a jego przekroczenie oznacza opuszczenie istniejącego świata i przejście w świat boskiej mocy. W rodzinnej Japonii, w warsztacie ojca, Tadasky zgłębiał tajniki rzemiosła "miyadaiku" - tradycyjnej techniki wznoszenia świątyń shinto. Związek jego obrazów z architekturą, filozofią i sztuką Japonii wydaje się oczywisty.