Sallowa, 1979 r.

"Pomiędzy osobą Tadeusza Brzozowskiego a jego malarstwem zachodziła jakaś niewyobrażalnie jawna, aż żenująca oczywista, jedność. Właściwie obrzydliwie wstydliwa, całkowita i rozpanoszona, unurzana w swej absurdalnej skromności sklejonej z pewnością siebie. Tadeusz kochał i szanował ludzi, bodaj wszystkich tak samo. Wszystkich też tak samo uważnie słuchał, przenikając równocześnie ostrymi szpileczkami spojrzenia, szpileczkami, które były dziwnie dobrotliwe i nie potrafiły ranić.
Pisał: `W obrazach pokazuję kalekich ludzi, kalekie uczucia, pokazuję to, co szare, zwyczajne. Wtedy zawstydzam rzeczy ładne. Bo sztuka to nie kontemplacja piękna, lecz przeżywanie ludzkich spraw`. Jakaż to jednak wydaje się na pozór nieprawda, bo cóż to za `szary i zwyczajny świat`, gdy kolor w obrazach Brzozowskiego rozjaśnia się niezwykłym blaskiem lub ścisza w chmurnych nasyceniach. Pełna, intensywna czerń kraplaków lub cynobrów, sąsiadująca z całymi obszarami różów, emanuje sama światło, zdaje się widoczna nawet w nocy. A obok kształtujące przestrzeń wszystkie możliwe odmiany zieleni. Kolory opalizują dzięki rozlicznym laserunkom i werniksom, tworzy się szlachetna i nasycona materia, bardziej przenikliwa niż emalie. Nie zawsze, bo czasem przeważają biele, a całość drutują pasma farby wyciśnięte wprost z tuby i one też, bywa, swym rysunkiem dopowiadają okrucieństwa groteskowej dziwaczności ludzkich stworów. Gdzież więc owa szarość, zwyczajność, która `zawstydza rzeczy piękne`? Ależ jest, oczywiście, bo to nie piękno zewnętrzne ma być zawstydzone, lecz zawstydza się piękno samego obrazu. To w nim istnieje świat, do świata zewnętrznego równoważny, i to właśnie piękno opowieścią o ludzkiej kondycji jest zawstydzane. Ale skoro jest to świat równoważny, to właśnie jest to wszystko nieprawdą i Tadeusz zawstydza piękno świata ułomnością kondycji ludzkiej. Ale ponieważ i tak kondycja, tak cudownie, bajecznie fantastyczna, też wcale nie jest szara i bezbarwna, któż, na Boga, kogo zawstydza, aczkolwiek jedno jest pewne - to fakt owego zawstydzania, który niewątpliwie istnieje. Przejawia się jednak w pysze i bezwstydności całkowitej wspaniałego malowania" (Maciej Gutowski [w:] W pysze i bezwstydzie, Tadeusz Brzozowski. Rekwizytornia, katalog wystawy, Galeria Kordegarda, Warszawa 1993, s. 14).


Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-42 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejscu Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w "Balladynie" (1943), wcielił się także w główną rolę w "Powrocie Odysa" (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co w przyszłości okazało się bardzo pomocne dla jego własnej techniki malarskiej. W 1945 ukończył studia, do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała "alchemia" jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było "opowiadać" historię samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.