Kwiaty, 1994 r.

OPINIE:
- do pracy dołączony certyfikat autentyczności

POCHODZENIE:
- kolekcja instytucjonalna, Warszawa


„Nie traktuję swojej twórczości jako posłannictwa. Dla mnie jest to fascynująca zwyczajność wypełniająca życie. Chciałbym, aby każdy mój obraz był (...) obrazem, z którym obcuje się jak z przyjacielem, a w szczęśliwym przypadku - bez którego życie jest uboższe. (...) to zdanie dobrze oddaje marzenie - nadzieję autora, który chce być nie tyle podziwiany, co potrzebny. Obrazy są takie, jakie są, są odbiciem osobowości autora, kroniką jego duchowego ja”.

Tadeusz Dominik, 16 II 1993, [w:] Tadeusz Dominik. Malarstwo. Katalog wystawy Zachęty, maj-czerwiec 1993, Warszawa 1993, s. 6


Autobiografia, którą Tadeusz Dominik spisał na potrzeby monograficznej wystawy w Zachęcie w 1993, rozpoczyna się okresem powojennym, a pomija zupełnie wiek młodzieńczy i lata okupacji. Artysta pominął czas dzieciństwa, spędzony w Szymanowie koło Sochaczewa, gdy żył w rolniczej rodzinie. Paradoksalnie okres ten wywarł bardzo duży wpływ na autora. Doświadczone wówczas bliskość natury i poczucie nierozerwalnego z nią związku zaznaczają się w całej twórczości tego malarza. O początkach kształtowania się jego talentu wiadomo niewiele. Młodość spędził w Warszawie, na Grochowie. Kiedy wybuchła wojna, miał jedenaście lat. We wspomnieniach pisze o okresie po wyzwoleniu: „Zdałem egzamin i rozpocząłem studia - tu pewnie niektórych zaskoczę - właśnie w gmachu Zachęty w roku 1946. Budynek, jeden z niewielu w Śródmieściu w dobrym stanie, był pierwszą siedzibą ASP. Tu zaliczyłem pierwszy semestr. (...) Studia ukończyłem w 1951 roku, dyplom, po pewnych kłopotach mających związek z usunięciem prof. Cybisa z uczelni, otrzymałem w roku 1953”. W wywiadzie, który przeprowadziła Anna Bernat, malarz widzi węzłowy punkt swojej artystycznej biografii właśnie w roku 1953: „Dwa lata po skończeniu Akademii - wspominał Dominik - zaprosiłem Jana Cybisa do mojej pracowni i pokazałem mu obrazy. Powiedział: 'Nie rozumiem ich, ale wierzę w twój talent'. I tak poszedłem własną drogą” (Tadeusz Dominik, 16.02.1993, [w:] Tadeusz Dominik. Malarstwo, katalog wystawy indywidualnej w Zachęcie, Warszawa 1993, s. 5-6).
Malarstwo Dominika zdaje się oparte na wrażeniu. Przedstawione pejzaże, ogrody, wycinki natury przetransponowane na płótno stanowią ulotną impresję, będącą wewnętrzną wizją otaczającego świata, wykreowaną przez wyobraźnię. Efekt ten podkreśla sposób pracy artysty - formy buduje on za pomocą szerokich, zamaszystych pociągnięć pędzla. Postrzeganie płócien autora wyłącznie przez pryzmat wrażeniowości tworzy jednak obraz niepełny, gdyż poza świeżością wizji drugim czynnikiem stanowiącym o ich wyjątkowości są dyscyplina i malarska erudycja, wyniesione z czasów studiów pod okiem Jana Cybisa. Postawa kształtowana przez niego w studentach opierała się „na zdrowym rozsądku przede wszystkim. Inaczej mówiąc, na stałej wewnętrznej czujności, aby nie dać się omamić żadnym efektownym kierunkom, żadnym hokus-pokus formalnym i bluffom”. Cnotami kardynalnymi artysty były dla Cybisa odwaga i rzetelność. Tadeusz Dominik niewątpliwie się nimi odznaczał. Z żelazną konsekwencją realizował przez całą drogę twórczą własną wizję: oparł się presji socrealizmu i nie dał się zwieść nowym kierunkom w sztuce. Odwaga i upór doprowadziły go do malarstwa z jednej strony niezwykle osobistego, z drugiej - uniwersalnego, otwierającego widzowi drogę do własnego przeżywania natury. Ponad trzydzieści lat temu Jan Cybis powiedział, że: „pozostaje zjawiskiem zaskakującym, jak szybko zdobył sympatię publiczności sztuką na pozór niezrozumiałą, a w istocie komunikatywną”. Zdanie to pozostaje aktualne po dziś dzień, kiedy obrazy Dominika wzbudzają w nas taki sam zachwyt.

Malarz, grafik, zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a także grafiką komputerową. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. W 1951 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na stołecznej uczelni i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, od asystenta do profesora zwyczajnego (1988). Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Był laureatem m.in. nagrody im. Jana Cybisa (1973) i stypendystą Ford Foundation (1962). Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych oraz prywatnych w Polsce i na świecie.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.