Kwiaty, 1997 r.

Tadeusz Dominik był jednym z najważniejszych twórców polskiej sztuki po wojnie. Choć był artystą głęboko zanurzonym w tradycji malarstwa polskiego, na jego płótnach nie widzimy bezpośrednich nawiązań, lecz raczej subtelne echa twórczości postimpresjonistów, Makowskiego, Wojtkiewicza, czy nawet Chełmońskiego. Nie ulega wątpliwości, że jego oryginalny styl był niezależny od modnych nurtów i popularnych tendencji. Zbigniew Herbert porównał obrazy Dominika do powiększonych przez lupę obrazów impresjonistów francuskich. Za najważniejszą jednak inspirację tego artysty uznawał sztukę ludową "nie w sensie powtarzania motywów, lecz bardzo głębokiego zrozumienia rudymentów tej sztuki, jej prostoty, świeżości i witalizmu". Jak przystało na ucznia impresjonistów, Tadeusz Dominik był wrażliwy na kolor. Choć nieraz wydają się wręcz abstrakcyjne, jego prace przedstawiają kwiaty i kwieciste ogrody; są to przede wszystkim fantastyczne pejzaże, w których definicją materii jest kolor - najważniejszy element tej sztuki. Jak napisał Herbert: "Bo Tadeusz Dominik jest zarazem tradycyjny i nowoczesny, abstrakcyjny i konkretny, ludowy i tkwiący w nurcie sztuki europejskiej". Trudno lepiej podsumować tę twórczość, będącą wyrazem autentycznie artystycznego postrzegania rzeczywistości. Dominik podkreślał swoje pochodzenie. "Urodziłem się na wsi - mówił - i zawsze, jak pamiętam, obserwowałem świat dookoła siebie. (…) Nieustannie byłem zafascynowany otaczającym mnie światem, a ten świat był kolorowy". To właśnie dzieciństwo spędzone w gospodarstwie w rodzinnym Szymanowie miało być bezpośrednim źródłem twórczości tego artysty. Formy, które kreował Dominik na swoich płótnach, budowane są zamaszystymi pociągnięciami pędzla, skontrastowanymi z niewielkimi detalami kropek, plamek, krótkich kresek. Niezwykle dużo się tu dzieje; obrazy tego artysty są angażujące, zajmujące, pełne życia. Ale nie tylko kreowanie pewnej wizualności stało za tymi kompozycjami. Dominik posiadał niezwykle szeroki intelektualny horyzont, który pozwalał mu sięgać do przeróżnych objawów i dziedzin sztuki. "Uznaje się za naturalną prawidłowość, że wielu muzyków inspiruje malarzy i odwrotnie - mówił. Taka sama wymiana wartości istnieje pomiędzy malarstwem a poezją. Można znaleźć powinowactwa pomiędzy różnymi gałęziami sztuki. Artysta jest tylko bardziej wrażliwy na jedną z tych dziedzin". Olga Wolniak, studentka i zarazem synowa Tadeusza Dominika, powiedziała, że artysta "malował tak, jak śpiewa ptak - po prostu, z natury. I tak żył, czerpał pełnymi garściami radość i zamieniał ją w kolory". Dominik kształcił się w pracowni Jana Cybisa, a następnie został asystentem w jego pracowni w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Gdy sam zajął się nauczaniem, w jego pracowni ksaztałcił się m.in. Leon Tarasewicz, który to właśnie swojemu nauczycielowi zawdzięcza niezwykłą wrażliwość na barwę. Talent Dominika pozwolił mu w 1956 roku reprezentować Polskę na Biennale w Wenecji, gdzie zaprezentował cykl "Macierzyństwo". Całkowite odejście od bezpośredniej figuratywności zawdzięcza jednak pobytowi w Stanach Zjednoczonych, gdzie zetknął się z malarstwem abstrakcjonistów takich jak Jackson Pollock. Tadeusz Dominik był artystą wszechstronnym - tworzył nie tylko obrazy, lecz także ceramikę, tkaniny, a nawet grafikę komputerową. Olga Wolniak wspomina: "Był barwną postacią, duszą towarzystwa, anegdociarzem, a jednocześnie tytanem pracy. Malował, tkał, uprawiał ceramikę i rzeźbę. Miał gest - z ASP do barku w Hotelu Europejskim jeździł taksówką. Nawet ciężko chory, leżąc w łóżku, popalał cygaro. Uwielbiali go studenci, kochały modelki. Słynna Elka - modelka - nosiła go na rękach. Druga, ukochana żona Cynthia ostudziła szalony tryb życia Tadeusza, za to inspirowała jego twórczość pasją do podroży - zwiedzili prawie cały świat. W ostatnich latach, kiedy już raczej nie ruszał się z fotela, obserwował z okna ptaki. Karmił je i opiekował się nimi, niczym św. Franciszek".
Malarz, grafik, zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a także grafiką komputerową. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. W 1951 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na stołecznej uczelni i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, od asystenta do profesora zwyczajnego (1988). Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Był laureatem m.in. nagrody im. Jana Cybisa (1973) i stypendystą Ford Foundation (1962). Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych oraz prywatnych w Polsce i na świecie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.