Pejzaż, 1974 r.

"(...) To bardzo trudny problem i czasem niepodobna wykreślić granicy, gdzie zaczyna się malarstwo abstrakcyjne, a kończy tak zwane realistyczne. Bardziej pasjonuje to teoretyków, weźmy na przykład malarstwo Bissiera. Na pozór siatka kolorowych plam, ale jeśli kto Woli, może dopatrzyć się w tym żywopłotu albo wiosennej łąki. Malarz działa instynktownie. Jeśli o mnie chodzi, gdy zabieram się do pracy, mam ideę obrazu w głowie, ale tej idei nie realizuję chłodno i bardzo zależy mi na tym, żeby dać widzowi wszystko to, co odczuwałem przy robocie - zapał, rozterki, podniecenie. Któryś z moich kolegów powiedział, że obraz maluje się po prostu układając kolor koło koloru. To efektowna, ale nieprawdziwa formuła i nic nie mówi o pasji, jaką każdy autentyczny malarz przeżywa w trakcie malowania.

A więc jest pan zwolennikiem żywiołu, poddawania się nastrojowi, improwizacji. Czy nie uważa pan, że trąci to niemodnym romantyzmem?

Wcale nie. Jestem zwolennikiem żelaznej dyscypliny i metody, ale każde prawdziwe dzieło sztuki musi mieć świeżość, musi być zaśpiewane, a nie wydukane. I tu znów trudność, jeśli chcemy zastosować to szkolarskie przeciwstawienie: abstrakcja - realizm. Są obrazy abstrakcyjne, które porażają chłodem i nieskończoną nudą, że wspomnę przykładowo kompozycje Herbina. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem takiej wyspekulowanej abstrakcji. Ale Mondrian ze swymi ścisłymi układami form jest dla mnie wielce sympatycznym malarzem. Widziałem jego wystawę na Biennale. Od tych, z pozoru zimnych, układów kompozycyjnych emanowała wielka pogoda. W kwadraty Mondriana wchodzi oko jak do ogrodu."
Z Tadeuszem Dominikiem rozmawia Zbigniew Herbert, "Więź", nr 6, czerwiec 1981, s. 164-165.