Pejzaż, 1983 r.

„Świat Dominika to ogniste słoneczne koła, kwiaty, patyki w płocie, dzbany, bochny chleba, trawa” - pisał o jego obrazach Zbigniew Herbert. Twórczość Tadeusza Dominika jest jedną z najbardziej charakterystycznych w polskim malarstwie współczesnym. Jego malarstwo łączy w sobie abstrakcję liryczną z tradycją polskiego koloryzmu. Dla Dominika przyroda jest inspiracją do pejzaży powstających w wyobraźni artysty. Nie jest on jednak abstrakcjonistą sensu stricte. Wykorzystywane motywy są wycinkami przyrody - widać w nich kwiaty, pola, chmury, zjawiska pogodowe. Natura, którą się inspiruje, jest przefiltrowana przez wrażliwość artysty a uwidacznia się przede wszystkim w kolorze i ekspresyjnej plamie barwnej. „Pejzaż” z 1983 r. jest takim twórczym przetworzeniem fragmentu natury. Abstrakcyjna kompozycja przywodzi na myśl pola uprawne bogato obrośnięte plonami. Kaskadowo ułożone poziome fragmenty ziemi obrastają pionowe zielone uprawy zaznaczone jedynie schematycznie długimi, ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla. Motyw natury staje się pretekstem do barwnej kompozycji uderzającej wysmakowanymi zestawieniami barw. Żółcienie i zielenie traw, miejscami przełamane błękitami, kontrastują czerwieniami i brązami ziemi. Całość tworzy harmonijną kompozycję przywodzącą na myśl letni polski pejzaż zamiejski.