Pejzaż, 2003 r.

"Dominik sięga do korzeni wielkiego odczuwania plastycznego. Tą bezpośrednią wrażliwość na podstawowy budulec, na kolor, mają niewinni. Przejawia się ona w malarstwie dzieci. Dominik nie jest dzieckiem i trudno mu przypisać autentyczną niewinność. Jest twórcą świadomym reguł gry. Maluje tak, jak maluje, ponieważ dokonał pewnego wyboru spośród wielu innych znanych mu możliwości. Połączył pierwotną surowość i świeżość z wyrafinowaniem, sięgnął do korzeni a równocześnie zebrał wyszukane owoce. Nie stoimy tu wobec pierwiastkowej niewinności, ale wobec wysublimowanej opowieści o niewinności. Jego dzieło ma szczególną wymowę uniwersalną: na swój sposób buduje mit wszelkiej sztuki. Mit ten, ta opowieść, ogarnia równocześnie jej podstawy i jej wysokie loty". (Janusz Jaremowicz, Dominik. Wystawa malarstwa. Z cyklu Artyści Akademii Sztuk Pięknych, 1996 )

Styl Tadeusza Dominika jest jednym z najbardziej charakterystycznych i wyraźnych w sztuce polskiej XX wieku. W swojej sztuce artysta uznał kolor za najważniejszą jakość malarstwa.
Od początku swojej artystycznej drogi malarz budował przestrzeń swoich obrazów z obłych, kolorowych, pozornie niestaranie pociągnięć pędzla. Tuż po studiach, w latach 50.i 60. Dominik często wykorzystuje powierzchnie surowego płótna, a malowana linia jest ekspresywna, rozedrgana, wirująca, wybijają się. Dojrzały styl krystalizuje się w latach 70., kiedy to malarz buduje swoje kompozycje z świetlistych, czystych palm kolorów i smug kojarzących się z polami, drzewami, polanami, drogami czy strumykami. Zaczyna stosować rytmiczne zestawienia jasnych kolorów, a faktura obrazu traci swoją wyraźną fakturę.