Róża czerwona, 1976 r.

"Pod koniec studiów - a może zaraz po ich ukończeniu - wydawało mi się, że zmienię oblicze sztuki, że zadziwię czymś całkowicie innym, opartym na nowych, rewolucyjnych zasadach. Po latach, w czasie codziennej praktyki z ulgą zacząłem spostrzegać, że jestem stale na początku drogi, a moje nowe malarstwo to po prostu moje nowe obrazy - mój malowany los…".
Tadeusz Dominik, 1977

Artystycznym” reprodukcje drzeworytów Dominika i uzupełnił je wierszem Tadeusza Różewicza. Podmiot liryczny, jak i młody podówczas malarz, zwracali się do przyrody. Sam artysta przyznawał: „urodziłem się na wsi i tam mieszkałem przez pierwsze dziewięć lat, to one nadały ton późniejszym. O moim charakterze zadecydowało więc w znacznym stopniu obcowanie z naturą, natura nigdy nie nastraja agresywnie. Uspokaja, daje nam pogodę ducha. (…) W pracowni powstaje uogólnienie, skrót, ale wrażenia, które pobudzają mnie do malowania, są związane z naturą. Zawsze muszę mieć w niej oparcie” (Tadeusz Dominik w rozmowie z Elżbietą Dzikowską, [w:] Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, [red.] Elżbieta Dzikowska, Warszawa 2011, s. 88).
Inspiracja przyrodą jest widoczna już we wczesnych, realistycznych pracach artysty. Jednak od drugiej połowy lat 50. Dominik ponownie zwraca się ku medium malarstwa i tworzy „bukiety” oraz „ogrody” plasujące się między sztuką figuratywną a abstrakcją, w których niektórzy widzą jedynie spontaniczny wyraz gry kolorów. Według Tadeusza Dobrowolskiego nałóg fakturowej malarskości, dający efekt abstrakcji ekspresjonistycznej, Dominik zawdzięcza nauce odebranej pod okiem Jana Cybisa, słynnego pedagoga warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (Tadeusz Dobrowski, Malarstwo polskie ostatnich dwustu lat, Wrocław 1976, s. 205). Zdobyta przezeń edukacja okazała się być przyczynkiem do kojarzenia jego twórczości z nurtem koloryzmu. Wielokrotnie zwracano uwagę, że doskonały warsztat Dominika, umiejętne operowanie kolorem, będące pokłosiem kapistycznej tradycji, zostało wzbogacone przezeń o pierwiastek osobisty, nadający jednocześnie jego sztuce bardzo współczesnego charakteru. Tym samym formuła koloryzmu w ujęciu malarza okazała się niezwykle pojemna i atrakcyjna również dla twórców awangardowych.
W 1976 roku powstał cykl, którego tematem było studium kwiatu róży, badanie finezyjnego układu płatków i subtelnej kolorystyki. Z czasem Dominik coraz bardziej konsekwentnie odchodził od figuracji ku tworzeniu abstrakcyjnych płócien, w których forma roślin i pejzaży była oddana w sposób niebezpośredni, jakby intuicyjny. Jedną z pierwszych abstrakcyjnych prac z 1957 Dominik nazwał programowo „Impresją”, jednoznacznie informując odbiorców o charakterze płócien, mających oddać wrażenie przedmiotu, a nie jego formę zaczerpniętą z bezpośredniej obserwacji. Artysta podkreślał, że nie jest zainteresowany ilustrowaniem czy też portretowaniem natury, bowiem wizerunek taki skazany zawsze byłby na deprecjację w obliczu pierwowzoru. Stopniowo malarz rezygnował również z barw lokalnych, eksperymentując z coraz bardziej oczyszczoną kolorystyką, lokującą się na granicy kiczu i folkloru. Zbigniew Herbert zauważył, że poszukiwania Dominika zostają wyprowadzone z jednego kluczowego problemu, obsesyjnie zajmującego malarza, polegającego na odkrywaniu nowych możliwości zawartych w sugestywnej wymowie koloru. Rola artysty wyraża się poprzez kreowanie nowego porządku oraz proces redukcji, dochodzenia do esencji przedstawienia, połączonego z dbałością, aby każdy element płótna został zaplanowany z niezwykłą pieczołowitością. Warto podkreślić, że owa esencja w przypadku Dominika zawsze wypływa z jego optymistycznego stosunku do rzeczywistości, w której próbuje dopatrzeć się piękna i spokoju. Źródeł inspiracji poza wzmiankowaną naturą należy szukać także w muzyce, Dominik mawiał: „Każde prawdziwe dzieło sztuki musi mieć świeżość, musi być zaśpiewane, a nie wydrukowane”. Sztuka Dominika swoją spontanicznością, rytmizacją i lekkością nawiązuje do organizacji struktur dźwiękowych w czasie w utworze muzycznym, która oddziałuje silne na wiza, otwierając mu drogę do przeżywania otaczającej go natury.

Malarz, grafik, zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a także grafiką komputerową. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. W 1951 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na stołecznej uczelni i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, od asystenta do profesora zwyczajnego (1988). Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Był laureatem m.in. nagrody im. Jana Cybisa (1973) i stypendystą Ford Foundation (1962). Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych oraz prywatnych w Polsce i na świecie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.