INFORMEL, 1963

"Malarstwo informel było "wielką przygodą" w twórczości Tadeusza Kantora - tak właśnie określał artysta ten etap drogi artystycznej (...) Malowanie stawało się rodzajem gry hazardowej stwarzającej możliwość zrealizowania dzieła w oparciu o spontaniczny, wręcz spazmatyczny gest (nowa technika rozlewania farby na płótno zastawiała tu wiele pułapek) (...) Decyzja zrobienia pierwszego (i jedynego) kroku w stronę sztuki abstrakcyjnej, którą w istocie, choć w zupełnie nowym wydaniu, było malarstwo informel - musiała być dla Kantora decyzją trudną (...) W tej pozornej obcości nowej abstrakcji odnajdywał jednak wątki bardzo dla siebie bliskie (...) Odpowiadał mu w informelu negatywny stosunek do wszelkiej kalkulacji i skrępowania intelektualnego. Pochwycił też entuzjazm a nawet przejaskrawił rolę przypadku w procesie tworzenia obrazu (...) "Przypadek należy do zjawisk ignorowanych, pogardzanych, zepchniętych w najniższe rejony działalności ludzkiej... w sztuce odnajduje racje istnienia i swoją rangę"

(...) Oryginalnym wkładem Kantora w historię sztuki informel jest (...) uświadomienie, niezwykłej, typowo kantorowskiej metamorfozy: "Materiały i przedmioty u progu przejścia w stan materii" (...) W ten sposób Kantor dochodził do informelu, malarstwa stłaczanej, miażdżonej, wyciskanej czy rozchlapywanej farby i materii. W ten sposób tworzył pełne maestrii, choć przy udziale przypadku, dziesiątki, jeśli nie setki obrazów wystawianych w wielu galeriach polskich i zagranicznych. Malarstwo informel stało się dla artysty "manifestacją życia", akcentowaną z całym naciskiem "kontynuacją nie sztuki, ale życia"Ħ (Wiesław Borowski, Wielka przygoda, w: tadeusz kantor informel, Kraków 1999 Starmach Gallery).