Obraz, 1963 r.

Terminu "Informel" (fr. "art informel" - sztuka bezkształtna) po raz pierwszy użyto tuż po zakończeniu II wojny światowej w 1945. Jako pierwszy posłużył się nim Georges Mathieu. Określenie to spopularyzowało się w 1951 roku, za sprawą zorganizowanej pod tą właśnie nazwą wystawy krytyka Michela Tapie.
Tadeusz Kantor był spośród artystów polskich najczujniej wsłuchującym się w puls życia artystycznego na zachodzie Europy i w Stanach. Wierzył w postęp w sztuce i ciągle poszukiwał nowych, nie zużytych jeszcze form. Dlatego każdy jego wyjazd za granicę łączył się z importem nowych, zachodnich kierunków i tendencji. Pierwszy raz wyjechał do Paryża tuż po wojnie, w 1947. W maju 1955 wyjeżdża tam ponownie. Poznaje wtedy twórczość Wolsa, Foutriera, Mathieu i Pollocka. Po powrocie zaczyna tworzyć zupełnie inne obrazy, abstrakcje należące do propagowanego przez francuskiego krytyka Michela Tapie nurtu malarstwa akcji. Podobnie jak inni malarze gestu tytułuje je początkowo "Kompozycjami" a potem po prostu "Peinture" - "Obraz". Okres swojej działalności z lat 1956-63 on sam nazwał francuskim terminem "Informel". Wolał to określenie wyłaniającej się "bezforemności" malarstwa materii niż bardziej popularny w Polsce termin taszyzm (od "la tache" - plama). Określenie taszyzm wydawało się zbyt trywialnie i pejoratywnie sprowadzać sprawę do bryzgania i plamienia.
Informelowe obrazy Kantora po raz pierwszy pokazano w Warszawie w grudniu 1956 w salonie Po prostu. Od roku 1957 Kantor ponownie wystawiał swoje obrazy za granicą: Monachium, Paryż, Dusseldorf, Kassel, Warszawa, Nowy Jork, Goeteborg, Wenecja. Informel był tylko jednym z przystanków na artystycznej drodze Kantora. Gdy "taszyzowanie" zrobiło się w Polsce naprawdę bardzo popularne, Kantor definitywnie odrzuca ten sposób tworzenia. W 1965 r. wyjeżdża na stypendium Forda do Nowego Jorku, gdzie poznaje nowe zjawiska w sztuce amerykańskiej (m.in. minimal-art, pop-art, happening).