OBRAZ: INFORMEL, 1959

Tadeusz Kantor był spośród artystów polskich najczujniej wsłuchującym się w puls życia artystycznego na zachodzie Europy i w Stanach. Wierzył w postęp w sztuce i ciągle poszukiwał nowych, nie zużytych jeszcze form. Dlatego każdy jego wyjazd za granicę łączył się z importem nowych, zachodnich kierunków i tendencji. Pierwszy raz wyjechał do Paryża tuż po wojnie, w 1947. W maju 1955 wyjeżdża tam ponownie. Poznaje wtedy twórczość Wolsa, Foutriera, Mathieu i Pollocka. Po powrocie zaczyna tworzyć zupełnie inne obrazy, abstrakcje należące do propagowanego przez francuskiego krytyka Michela Tapie nurtu malarstwa akcji. Podobnie jak inni malarze gestu tytułuje je początkowo Kompozycjami a potem po prostu Peinture - Obraz. Okres swojej działalności z lat 1956-63 on sam nazwał francuskim terminem informel. Wolał to określenie wyłaniającej się "bezforemności" malarstwa materii, niż bardziej popularny w Polsce termin taszyzm (od la tache - plama). Określenie taszyzm wydawało się zbyt trywialnie i pejoratywnie sprowadzać sprawę do bryzgania i plamienia.
Informelowe obrazy Kantora po raz pierwszy pokazano w Warszawie w grudniu 1956 w salonie Po prostu. Od roku 1957 Kantor ponownie wystawiał swoje obrazy za granicą: Monachium, Paryż, Dueseldorf, Kassel, Warszawa, Nowy Jork, Goeteborg, Wenecja. Przykładem na to jest prezentowana praca, pokazywana w Saidenberg Gallery w Nowym Jorku.
Tamten okres jest ważny w twórczości Kantora z jeszcze jednego powodu. W 1955 r., wraz z Marią Jaremą, założył Teatr Cricot 2 przy Domu Plastyków w Krakowie. Nazwą i rodowodem nawiązywał on do przedwojennego, krakowskiego Teatru Artystów Cricot (1933-39), "teatru zrodzonego z zabawy" (Leon Chwistek).
W 1961 r. pisze manifest Teatru Informel i rozpoczyna realizację w ramach Teatru Cricot 2 idei teatru artystycznego i autonomicznego. 14 stycznia 1961 pokazano premierę spektaklu Cricot 2- W małym dworku S.I. Witkiewicza. Jest to właśnie przykład Teatru Informel. Kantor tak wspomina to przedstawienie: ...ludzie w szafie upodobnieni do wieszanych tam ubrań, pozbawieni własnej woli, gadali swoje własne bzdury. Piękny spektakl, ale to była tylko próba przełożenia języka malarskiego na teatralny.
Informel był tylko jednym z przystanków na artystycznej drodze Kantora. Gdy "taszyzowanie" zrobiło się w Polsce naprawdę bardzo popularne, Kantor definitywnie odrzuca ten sposób tworzenia. W 1965 r. wyjeżdża na stypendium Forda do Nowego Jorku, gdzie poznaje nowe zjawiska w sztuce amerykańskiej (m.in. minimal-art, pop-art, happening).