Peinture, 1963 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja instytucjonalna, Polska
WYSTAWIANY:
- Profile IV. Polnische Kunst heute, Städt. Kunstgalerie Bochum, 1964-65


"To była wydzielina mojego WNĘTRZA, gdzie kłębią się namiętności, żądze, wszystkie pasje, rozpacz i rozkosz, żale przeszłości i jej tęsknoty, i pamięć wszystkiego, i myśl trzepocząca się jak ptak w czasie burzy".
Tadeusz Kantor

W drugiej połowie lat 50. Tadeusz Kantor w pełni rozwinął malarstwo gestu i wprowadził do kanonu sztuki polskiej informel. Fascynacja taszyzmem była wynikiem otwartości autora na zachodnie koncepcje artystyczne, w tym abstrakcję niegeometryczną, włączanie w przestrzeń dzieła przedmiotów pozamalarskich i poszukiwanie nowatorskich rozwiązań kolorystycznych w obrębie stonowanych, wręcz monochromatycznych zestawień. Swoje inspiracje Polak czerpał z bezpośredniego obcowania z pracami Wolsa, Jeana Fautriera, Georgesa Mathieu i Jacksona Pollocka w Paryżu, do którego po wojnie wyjechał dwukrotnie - w 1947 i 1955. Już po powrocie, w 1956, zaczął tworzyć obrazy formalnie należące do malarstwa akcji, propagowanego przez francuskiego krytyka Michela Tapié. Podobnie jak inni przedstawiciele nurtu tytułował je początkowo "Kompozycjami", a potem "Peinture", czyli "Obraz". Okres swojej działalności z lat 1956-63 nazwał francuskim terminem "informel". Pisał o nim: "To była wydzielina mojego WNĘTRZA, gdzie kłębią się namiętności, żądze, wszystkie pasje, rozpacz i rozkosz, żale przeszłości i jej tęsknoty, i pamięć wszystkiego, i myśl trzepocząca się jak ptak w czasie burzy".
Obrazy malarstwa akcji Tadeusza Kantora to zapisy żywiołowego gestu, a także manifestacja wolności, która z kolei stała się zalążkiem wewnętrznego dramatu twórcy. Po wygaśnięciu fascynacji abstrakcją powrót do figuratywizmu z lat 40. wydawał się niemożliwy - artysta zaczął włączać w płaszczyznę płótna używane, nierzadko zniszczone przedmioty codziennego użytku, takie jak koperty, torby czy parasole, które przeistaczały obraz w relief.
Tadeusz Kantor został doceniony zarówno przez publiczność i krytyków, jak i kolekcjonerów - Szwed Theodor Ahrenberg zorganizował mu pierwszą indywidualną wystawę w Sztokholmie. Był rok 1958, ale czas ekspozycyjnego boomu autor miał dopiero przed sobą. W latach 1959-60 pokazał swoje dzieła w Galerii H. Legendre w Paryżu, w Kunsthalle w Düsseldorfie, na Documenta 2 w Kassel, w Nowym Jorku, Göteborgu i na XXX Biennale w Wenecji. Zachodni recenzenci jednogłośnie uznali go za najważniejszego polskiego przedstawiciela sztuk wizualnych - w jego dorobku docenili przede wszystkim wschodnioeuropejski dramatyzm i nietuzinkowość rozwiązań kolorystycznych. Niniejsza praca została pokazana podczas wystawy "37 polskich artystów" w Tel Awiwie, w Izraelu, w 1965. To niezwykle ciekawa ekspozycja w kontekście polityki kulturalnej dwóch krajów - nowo powstałego państwa izraelskiego i Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej okresu małej stabilizacji lat 60. Na wystawie oprócz prezentowanej na aukcji kompozycji Tadeusza Kantora pojawiły się obrazy, asamblaże i grafiki m.in. Jonasza Sterna, Jana Lebensteina, Alfreda Lenicy, Jerzego Tchórzewskiego, Jerzego Nowosielskiego, Jana Tarasina, Rajmuda Ziemskiego, Stefana Gierowskiego i Józefa Gielniaka. Jej kuratorem ze strony polskiej był Ryszard Stanisławski, który wybrał malarzy posługujących się w swojej działalności kategoriami metafory i poetyckiej wyobraźni. Każdy z nich miał już ugruntowaną pozycję na rodzimym rynku oraz charakterystyczne podejście do formy i treści dzieła sztuki. Wystawa powstała z inicjatywy ówczesnego dyrektora telawiwskiej placówki - dr. Haima Gamzu. Prezentowany na aukcji obiekt w stylu informel stanowi wyjątek w twórczości autora z opisywanego zakresu stylistycznego. Wyróżnia się jasnymi, wyrazistymi kolorami oraz kontrastowymi zestawieniami plam barwnych. Kantor od 1961 rozszerzył formułę informel i zastosował ją w spektaklach w swoim teatrze "Cricot 2".
W 1939 roku ukończył ASP w Krakowie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej doby powojennej, a przede wszystkim twórcą polskiego teatru awangardowego eksperymentalnego teatru podziemnego, a od 1956 teatru Cricot 2 w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem Grupy Plastyków Nowoczesnych w 1945 roku. W 1955 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z najnowszymi tendencjami w sztuce światowej. W jego twórczości główną formą wypowiedzi artystycznej było malarstwo abstrakcyjne, zwłaszcza typu informel, zajmował się także grafiką; aranżował happeningi, zajmował się scenografią i filmem. Prowadził działalność pedagogiczną: w 1948 i 1968 roku w ASP w Krakowie i w 1961 w akademii w Hamburgu. Laureat m.in. nagrody Fundacji im. Goethego w 1978 w Szwajcarii.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.