Postać i parasol

Trudno jest przecenić rolę Tadeusza Kantora, autora "Postaci i parasola", w rodzimej kulturze XX-go wieku. Był wybitną i oryginalną osobowością teatru, znaną daleko poza granicami Polski. Scalił powojenne środowisko, początkując najważniejsze ugrupowanie artystyczne - II Grupę Krakowską. Malarstwo, które tworzył, powstawało w nierozerwalnym związku z działalnością happeningową i teatralną. Był pionierem i innowatorem, którego twórczość wyznaczyła kroki milowe nieustannie zmieniającego się oblicza polskiej sztuki.
Jeden z owych kroków miał miejsce w drugiej połowie lat 40. XX wieku, kiedy Tadeusz Kantor wyjechał do Paryża. Przez blisko sześć miesięcy intensywnie pracował i chłonął atmosferę światowej stolicy sztuki. Oglądał dzieła starych mistrzów, prace Picassa, Matty, Tanguy’ego, Miró. Za źródło metamorfozy w twórczości Kantora krytycy uznali przede wszystkim słynną wystawę "Le surréalisme en 1947" w Galerii Maeght, w stworzenie której zaangażowali się Breton i Duchamp.
Nie stał się jednak Tadeusz Kantor kolejnym "ślepym" wyznawcą surrealizmu - do Paryża zabrał bagaż własnych przemyśleń, teorii i doświadczeń, a przede wszystkim świeżą jeszcze fascynację postkubizmem, która zaowocowała serią obrazów, będących wyrazem "spotęgowanego realizmu". Łącząc wpływy fowizmu, kubizmu i nadrealizmu, młody artysta - jak stwierdził Mieczysław Porębski - szedł w stronę "wielkiej metafory malarskiej spotęgowania i to zmierzało ku temu, co nazywał obrazami metaforycznymi". Tym, co skłoniło Kantora do zerwania z dotychczasową architektoniką organizowania przestrzeni płótna, była również wizyta w Palais de la Découverte - muzeum odkryć naukowych i technicznych. Dzięki nowoczesnej technologii artysta ujrzał obrazy mikroskopowe, które odrysował, chcąc uczynić z nich modele realnego świata. Wiara w prawdziwość introspekcji w twórczości artysty zbliżyła go jeszcze silniej do surrealizmu, choć Kantor odrzucał jego zasadnicze tezy. Pobyt w Paryżu zaszczepił u Kantora poczucie odpowiedzialności za losy polskiej sztuki. Po powrocie powziął ideę zorganizowania wielkiej ekspozycji sztuki nowoczesnej, stanowiącej przegląd wszystkich współczesnych trendów rodzimej plastyki. Zarówno w sztuce wielkiego twórcy teatru, jak i samej organizacji wystawy, pobrzmiewały echa Paryża. Pomysłodawca wiedział, że rozwój jest konieczny. W tekście przygotowanym do katalogu pisał, uprzedzając krytyków: "Ludzie przywykli do odczytywania w dziele sztuki fabuły, a nie jego treści, mówią: Sztuka nowoczesna jest niezrozumiała i hermetyczna, odizolowana od życia i ludzi, przerafinowana, schyłkowa, nieludzka i okrutna, niemoralna i obrażająca. - Jedni mówią to bezmyślnie, inni z tupetem, broniąc podświadomie czy ze świadomością swoich unormowanych, zastałych i osiadłych pozycji życiowych. - Czy naprawdę życiowych? Czy nie jest to raczej gest ludzi biernych i zasiedziałych melancholików i limfatyków - nietwórczych, o stępionej wyobraźni - gest zasłaniania się przed życiem, które się zmienia i zaskakuje. Czy nie jest to raczej gest rezygnacji?" (Tadeusz Kantor, Do katalogu Wystawy Sztuki, rękopis w archiwum Mieczysława Porębskiego).
Na wystawie zaprezentował serię obrazów metaforycznych, na których pojawiły się zniekształcone postaci ludzkie, parasole. Niedługo po wystawie, na VI Walnym Zjeździe ZPAP w Katowicach przyjęto program realizmu socjalistycznego jako jedynie obowiązującą doktrynę twórczości w Polsce. Szybko zwolniony z pracy na uczelni, Kantor przez kolejne lata tworzył oryginalne kompozycje metaforyczne "do szuflady". Między nimi znalazła się "Postać i parasol", prezentowana w katalogu.

W 1939 roku ukończył ASP w Krakowie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej doby powojennej, a przede wszystkim twórcą polskiego teatru awangardowego eksperymentalnego teatru podziemnego, a od 1956 teatru Cricot 2 w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem Grupy Plastyków Nowoczesnych w 1945 roku. W 1955 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z najnowszymi tendencjami w sztuce światowej. W jego twórczości główną formą wypowiedzi artystycznej było malarstwo abstrakcyjne, zwłaszcza typu informel, zajmował się także grafiką; aranżował happeningi, zajmował się scenografią i filmem. Prowadził działalność pedagogiczną: w 1948 i 1968 roku w ASP w Krakowie i w 1961 w akademii w Hamburgu. Laureat m.in. nagrody Fundacji im. Goethego w 1978 w Szwajcarii.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.