Pejzaż indyjski, 1956

Studia artystyczne odbył w latach 1920-23 w poznańskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego; naukę kontynuował w okresie 1923-27 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Miłosza i Mieczysława Kotarbińskich oraz Władysława Skoczylasa. W latach 1933-37 wykładał w warszawskiej ASP; w 1946 r. został mianowany profesorem tej uczelni. W okresie 1926-39 należał do grupy "Ryt" skupiającej czołowych polskich grafików okresu międzywojennego. W 1965 r. uzyskał tytuł Honorowego Członka ASP we Florencji; był także członkiem korespondentem ASP w Berlinie (od 1955). W 1937 r. otrzymał Nagrodę Plastyczną miasta Łodzi, zaś w 1949 r. Nagrodę Artystyczną Warszawy. Uprawiał grafikę warsztatową (drzeworyt, suchą igłę) i techniki malarskie. Zajmował się ilustratorstwem. W 1945 r. Kulisiewicz został owładnięty niepohamowaną pasją rysowania. Artysta tworzy wówczas cykl rysunków zatytułowany "Warszawa 1945" przedstawiający zniszczone miasto. Główną inspiracją jego sztuki stają się częste podróże; pobyty w Rumunii, Francji i Holandii (1947), Czechosłowacji (1951), Chinach (1952, 1982), Indiach (1956, 1973), Meksyku (1957, 1958, 1959), Wenecji (1958, 1961), Brazylii (1970) i na Kaukazie (1955) dostarczają mu malarskich motywów. Powstają cykle rysunkowe, swoisty artystyczny reportaż opisujący egzotyczne kraje, ich przyrodę, mieszkańców i obyczaje. Kulisiewicz osiąga w tych pracach niezwykłą lapidarność wyrazu za pomocą delikatnej linii określającej syntetycznie ujęte formy. Oferowana praca, powstała podczas podróży do Indii w 1956 r., stanowi pejzażową notatkę, w której szybkie, zręczne pociągnięcia piórkiem utrwalają oddalone sylwety świątyń wtopionych w rozległy pejzaż zasugerowany swobodnym lawowaniem. Rysunek dowodzi osiągniętego przez artystę mistrzostwa przejawiającego się w zdecydowanym, dynamicznym operowaniu ostrą kreską przechodzącą miejscami w rozlewną plamą tuszu. Odczuwalne jest tu zauroczenie poetyką tuszowego malarstwa orientalnego, głównie chińskiego.