AKT Ok. 1912 r.

Tadeusz Makowski (właściwie Józef Tadeusz) studiował równolegle na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellonskiego i w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach J. Unierzyskiego, J. Mehoffera i J. Stanisławskiego. W 1909 r. wyjechał do Monachium, skąd udał się do Paryża, by pozostać tam do końca życia. Początkowo malował widoki miejskie oraz kompozycje inspirowane twórczością Puvis de Chavannes`a. Ok. 1910 r. zaprzyjaźnił się z kubistami - A. Gleizes`em, J. Metzinger`em, A. Archipenką co miało wpływ na jego malarstwo. Około 1913 r. odszedł od geometryzacji przedstawień i zainteresował się `materialną stroną przedmiotów w obrazie`. Wyjechał do Bretani, gdzie gościł u Wł. Ślewińskiego (1914-1915). Zaczął malować kwiaty, martwe natury, pejzaże oraz sceny z życia miejscowych chłopów. W 1918 r. pojawił się główny motyw jego dalszej twórczości - postać dziecka. Pod koniec lat 20-tych ukształtował się dojrzały styl artysty. Charakteryzował się on syntetycznymi, zgeometryzowanymi formami obwiedzionymi konturem, z jednoczesnym zagęszczeniem malarskiej materii. Artysta upraszczał kształty, sprowadzając je do podstawowych figur: trójkątów, walców, stożków. Głównymi postaciami jego obrazów stały się: groteskowa lalka starca oraz dziecko-pierrot, którym towarzyszyły często maski i inne rekwizyty.
`Od 1911 r. Makowski wystawia studia kubistyczne w Salonie Niezależnych [...] Zaczął konstruować obrazy. Jego akty odznaczają się ostrymi przeciwstawieniami linii, kanciastą budową. Scalone z tłem figury, zdają się tracić aspekt cielesnej nagości. Kobiecość modeli zostaje podporządkowana architektonice formy, staje się pretekstem do zgeometryzowanego układu płaszczyzn i linii. Wszelka linia jest opisaniem kształtu, a nie jego formą - pisał - wyjście z formy to wyjście z trzeciego wymiaru.`