Dzieci na plaży, 1929 r.

Lata 1928-29 były przełomowe w artystycznym dorobku Makowskiego. Malarz działający w Bretanii dokonał fuzji stylistycznych doświadczeń kubizmu, impresjonizmu, malarstwa dekoracyjnego oraz realizmu naiwnego, tworząc, niepowtarzalną formę przesyconą kolorem. W tym czasie sam Makowski świadomie wytycza moment artystycznego spełniania, pisząc w 1929: „Rok ubiegły był decydujący. Oblicze artystyczne przyjęło wyraz osobistego waloru – dojrzałe owoce mej pracy… Obrazy stały się bardziej moje, bardziej mi bliskie. Praca twórcza zaczęła wchodzić w życie i z nim się ściśle kojarzyć. Dyskusja nad tym, co robię, zaczęła się żywa, bo zaczęła interesować otoczenie pierwiastkiem ludzkim, silniej z mych płócien się wyłaniającym”. W tym samym czasie Makowski całą energię twórczą skupia na kompozycjach poświęconym dzieciom. Jednak grupy uśmiechniętych pierrotów, grajków czy małych aktorów również uległy przemianie. Artysta w prostych, wręcz naiwnych kompozycjach oddaje uniwersalny symbol skomplikowanego życia duchowego człowieka zaklętego w figurce zamyślonego dziecka. Oglądając prezentowaną pracę, jak aktualna jest refleksja skreślona w 1928 roku: „Dziwny to (i jak bardzo pociągający) jest ten świat zaludniony istotami stworzonymi przez Makowskiego. (…) Powiedźcie mi, czy przyjrzawszy się im, nie zazdrościcie im w pełni serca? Ich roztropność, ich niewinność, miny poważne i skupione czyż nie przypominają pełni i siły przeżyć własnego dzieciństwa? Jest pewne, że gdy bliżej i z uwagą przyjrzeć się obrazowi, odkryje się tu nie sprecyzowaną, ale uporczywą nutę melancholii, dokonamy tutaj samej głębi dzieciństwa, bo czyż większość tych małych istot nie jest dotknięta jakąś nostalgią utraconego raju? A poza tym Makowski nie maluje dzieci chowanych w luksusie, zna on obawy, potrzeby, pragnienia tej dzieciarni, nieświadomie obciążonej już atawizmem trosk i niepokoju (…) Jakieś nieuchwytne dno cierpienia – oto co wyraża Makowski – i tu przerasta on sztukę malarstwa, jeżeli rzeczywiście malować znaczy nie tylko harmonijnie umieszczać pewną ilość kolorów i form li tylko dla przyjemności oka. Ponieważ jego dzieła są ludzkie, noszą stygmaty bólu, ale nie ma w nich śladów złośliwości. Może być co najwyżej pewna szorstkość, pod którą łatwo odgadnąć pewną tłumioną żarliwość (…).
Ale nie wystarczy mówić tylko o temacie, a nie widzieć w dziełach Makowskiego wysokiej rangi malarstwa. Jego płótna żyją przede wszystkim dziwnym światłem, które je ożywia, światłem tajemniczym, feerycznym, świadczącym o mądrej technice, precyzyjnym warsztacie, o pracowitych i owocnych rozmyślaniach malarza nad wszystkimi środkami i możliwościami, nad wiecznym cudem koloru”.

Tadeusz Makowski jest jednym z najwybitniejszych artstów polskich 1 połowy XX wieku. Był malarzem, grafikiem i rysownikiem. W latach 1903-08 uczył się w Akademii krakowskiej u Józefa Unierzyskiego, Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego; jednocześnie studiował filologię na Uniwersytecie Jagiellońskiem. W roku 1908, przez Monachium, wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał na stałe. Stamtąd wyjeżdżał na letnie sezony do Bretanii, Owerni oraz na południe Francji. Odbył też podróż artystyczną do Holandii i Belgii (1921). W Paryżu przyjaźnił się z wieloma znakomitymi malarzami, pisarzami oraz marszandami. Utrzymywał żywe kontakty z artystami polskimi przebywającymi we Francji i był prezesem paryskiego "Towarzystwa Artystów Polskich". Swoje prace wystawiał w kraju - w Krakowie i Warszawie (od 1907) i Lwowie (1910) oraz za granicą: w Paryżu, Barcelonie, Wiedniu, Budapeszcie i Amsterdamie. Malował kompozycje figuralne, pejzaże, martwe natury i portrety, zwłaszcza dzieci. Eksperymentując z malarstwem kubistycznym wypracował swój indywidualny styl. Formą, kolorem i światłem, a także pewną deformacją budował pełne liryzmu choć czasami nie pozbawione pewnej ironii czy drwiny kompozycje malarskie.

Podatki i opłaty
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.